Rozdział 71. Sweet home.

Michelle

                 Slash, jak w każdy poniedziałek, pojechał do studia wcześnie rano. Około 10:00 zwlekłam się z łóżka i z szerokim uśmiechem na twarzy, poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i w samym ręczniku wróciłam do sypialni. Chciałam założyć swoją koszulkę, ale niestety brzuszek jest już za duży. Zaśmiałam się widząc, że nawet koszulka Slasha zaczyna być opięta. Zaczęłam szykować się do pracy. Wszystkie potrzebne materiały schowałam do niedużej teczki i poszłam do kuchni, aby zrobić sobie jakieś śniadanie. Dzisiaj miałam wyjątkowo dobry humor. Postanowiłam ugotować jakiś obiad, więc wygrzebałam z jednej szuflady książkę kucharską. Otworzyłam ją na środkowej stronie i przeczytałam na głos:
-Kurczak w sosie pieczarkowym.- na obrazku wyglądał strasznie smakowicie, więc od razu zabrałam się za przygotowywanie dania...
                 Kiedy brytfanna wylądowała w piekarniku, usiadłam na kanapie w salonie i czekałam. Po kilku minutach przyszedł mi do głowy pewien pomysł. W sypialni wyciągnęłam z pokrowca służbowy laptop. Napiszę książkę. A przynajmniej spróbuję. Temat - kryminał, morderstwa, psychopaci, mordercy i inni zabójcy. Właśnie na to mam teraz ochotę. Na początek imiona bohaterów. Coś co wyraża emocje...

-Listopad 1981r. 'Większość ludzi reaguje odrazą, ale i ciekawością na doniesienia o bezlitosnych, pozbawionych sumienia zabójcach, którzy coraz częściej pojawiają się w filmach, programach telewizyjnych i prasie. Seryjni mordercy pokroju Teda Bundy′ego i Johna Wayne′a Gacy′ego, bezwzględnie łamiący zasady...'*- dalsze pisanie było całkiem przyjemne, jednak musiałam je przerwać kiedy tylko przypomniałam sobie o kurczaku. Szybkim krokiem wtargnęłam do kuchni i natychmiast otworzyłam piekarnik. W samą porę. Kurczak wyglądał prawie jak na obrazku. Spojrzałam na zegarek, była dokładnie 12:00. W momencie, kiedy zaczynałam kroić kurczaka, ktoś przekroczył próg domu.

-Michelle? Jesteś jeszcze?- usłyszałam głos Slasha z przedpokoju.

-Tak. W kuchni.- odpowiedziałam szczerząc się do samej siebie i kontynuowałam krojenie.

-Mmm...ładnie pachnie!- powiedział optymistycznie i objął mnie w pasie od tyłu. Położył głowę na moim ramieniu i przyglądał się moim ruchom.

-Sama to upiekłaś?- zapytał z niedowierzaniem, a popatrzyłam na niego z oburzeniem

-Tak... Ja umiem gotować!- powiedziałam przez śmiech uniesionym tonem. Slash podniósł ręce w geście obronnym i usiadł przy stole, naprzeciwko mnie. Śmiejąc się, karmiąc nawzajem i rozmawiając spędziliśmy półtorej godziny. Potem poszłam przebrać się w jakieś bardziej wyjściowe ciuchy i zabrałam wszystkie potrzebne papiery. Założyłam luźną kremową sukienkę i baleriny. Rozczesałam włosy i zeszłam na dół. Stanęłam przed lustrem i założyłam czarną ramoneskę.

-Kur...de...jaką ja mam śliczną żonkę...- usłyszałam rozbawionego Slasha i posłałam mu zdziwione spojrzenie.

-Dopiero teraz zauważyłeś?- zapytałam z udawanym zaskoczeniem. Saul zaśmiał się i stanął naprzeciwko. Pożegnałam go soczystym pocałunkiem i skierowałam się w stronę drzwi. -Będę wieczorem.- dodałam i zniknęłam na zewnątrz. Wsiadłam do Challengera i dość szybko przejechałam przez zatłoczone ulice LA. Około 14:00 zaparkowałam na swoim miejscu parkingowym, przed Instytutem. Energicznym krokiem pokonywałam korytarze aż w końcu doszłam do windy. Wjechałam na trzecie piętro i wtargnęłam do laboratorium, zakładając wcześniej granatowy fartuch, stanowiący mundurek w tej placówce. Kiedy tylko podeszłam bliżej, zauważyłam oczyszczone kości leżące na stole.

-O! Doktor Hudson! Jak dobrze, że Pani już jest!- usłyszałam Cam, moją asystentkę, tuż za plecami.

-Dzień dobry. Co dzisiaj mamy?- zapytałam lustrując wzrokiem połamane żebra i kości czaszki człowieka, leżącego na podświetlanym stole.

-Przywieźli go dzisiaj rano, zwłoki były najprawdopodobniej spalone.- powiedziała stając po przeciwnej stronie.

-Na jakiej podstawie stwierdza pani, że to mężczyzna?- zapytałam unosząc lewą brew do góry.

-Wygląd szczęki i kości czaszki wskazują na płeć.- odpowiedziała dumnym tonem.

-Może tak, ale kości miedniczne ewidentnie sugerują, że ofiara była kobietą...- powiedziałam zakładając białe rękawiczki. -Przedział wiekowy...30-35 lat, przebicie szczęki tępym narzędziem i prawdopodobne uszkodzenie rdzenia kręgowego.- dodałam obracając w dłoniach czaszkę.

-Przepraszam...moje niedopatrzenie. To się więcej nie powtórzy.- powiedziała bojaźliwym tonem, a ja posłałam jej słaby uśmiech.

-Proszę przeprowadzić histopatologię kości i niech dr Jack się ze mną skontaktuje. Muszę mieć informacje na temat miejsca zbrodni.- dodałam i zabierając dokumenty i niektóre badania, skierowałam się do mojego gabinetu....

-Prawdopodobnie trzymała w swoim pokoju kokainę, ale co miałem robić? Nie jestem gliną. Po prostu trzymałem się z daleka.- usłyszałam głośne rozmowy za drzwiami. Przerwałam opisywanie uszkodzeń czaszki innej ofiary i wyszłam na zewnątrz. Naprzeciwko mnie stał agent specjalny FBI, Seeley Booth i jakiś mężczyzna.

-Sprzedawała narkotyki?- zapytał zaciekawiony Booth

-Majowie byli znani z używania halucynogenów. Ich kapłani myśleli, że są one darem od bogów i zbliżały ich do prawdy. Jak tak rozwinięta kultura mogła ot tak zniknąć?- zapytałam podchodząc bliżej mężczyzn.

-Pewnie przez branie narkotyków.- powiedział Booth i przedstawił nas.

-To jest biegły antropolog sądowy dr Michelle Hudson, a to jest mąż ofiary, Pan Filmore. Uparł się, że chce zobaczyć ciało...- zaczął odciągając mnie kilka kroków w bok.

-Tutaj nie wolno wchodzić cywilom.- powiedziałam stanowczo.

-Proszę, obiecał, że powie więcej jeśli zobaczy ciało.- powiedział, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem

-Ale został sam szkielet...- powiedziałam głośniej.

-Oligonychus Ilicis. Potocznie znane jako roztocza jedwabiu.- wraz z tymi słowami do sali wkroczył dr Hodgins pokazując co znalazł. Na monitorze wyświetlił powiększony obraz oligonychus ilicis.

-Znaleźliśmy je na stopach i adidasach.- dodał dumny z siebie i podał mi szkiełko od mikroskopu...

Slash

                 Leżałem bezczynnie na kanapie, grając jakąś melodię, znaną tylko mnie, na akustyku i wpatrywałem się w niebieskie niebo. Zastanawiałem się, czy już zawsze tak będzie? Ja wracam około południa, a Michelle wtedy wychodzi. Maksymalnie dwa dni w tygodniu spędzamy razem no i pozostają jeszcze noce. Brakowało mi tego dawnego życia, bez pracy i obowiązków, ale nie bez problemów. Nie. Jednak teraz jest znacznie lepiej, w końcu się ustatkowałem. Moje rozmyślania przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Podniosłem się do pozycji siedzącej i spojrzałem na wchodzącą do domu Michelle. W ręce miała tylko czarną torbę, a na twarzy wymalowany szeroki uśmiech.

-Cześć.- powiedziała wesoło i przekroczyła próg salonu.

-No hej, co się stało?- zapytałem niepewnie

- Zaczęłam pisać książkę i już znalazłam wydawcę.- powiedziała wesoło, a ja oszołomiony siedziałem na kanapie.

-To...świetnie! Jak w pracy?- zapytałem zmieniając na chwilę temat.

-Super. Kolejna osoba zidentyfikowana, ale jutro muszę wyjść wcześniej, to znaczy na 9:00.- odpowiedziała smutniejszym tonem. Kiedy zapytałem dlaczego, powiedziała, że musi zbadać szczątki pochodzące prawdopodobnie z XVI wieku. Pokiwałem głową ze zrozumieniem i zapanowała niezręczna cisza.

-Pójdę się przebrać i zrobię kolację.- zakomunikowała i zniknęła mi z oczu. Zastanawiałem się nad tą jej książką. Ciekawe o czym ona tam pisze...

-Co robisz?- zapytała rozbawiona Michelle, a ja odskoczyłem od torby, którą nieporadnie próbowałem otworzyć.

-Nic...tak się zastanawiam...o czym piszesz tą książkę?- zapytałem, w końcu patrząc jej prosto w oczy.

-O...a zresztą sam przeczytasz. A teraz chodź. Pomożesz mi z kolacją.- powiedziała wyciągając dłoń w moją stronę, a ja z uśmiechem poszedłem za nią. Zrobiliśmy stos kanapek i pochłonęliśmy je w mgnieniu oka. Potem usiedliśmy na wiklinowej ławce, obok siebie, na tarasie. Michelle włączyła laptopa i bez słowa ułożyła mi szare urządzenie na kolanach. Spojrzałem na nią z lekkim uśmiechem i zacząłem czytać:

-'Widziałem ciemną krew, która sączyła się z ust Halmei i spływała po prześcieradle ku partiom jej ciała zakrywanym przez Huda. Nie poruszyłem się ani nie mrugnąłem, ale Hud już wstawał, uśmiechając się do mnie; zapinał rubinową klamrę pasa. -No, czy nie słodka z niej dziewczynka? - spytał. Zagwizdał i zaczął wsuwać nogawki spodni do cholewek swoich czerwonych, zamszowych butów. Halmea, skulona, obróciła się ku ścianie.' **- po tych słowach zamarłem, a przed oczami miałem cały opisany wcześniej obraz. -Michelle...czy ty...- zapytałem niepewnie, a ona popatrzyła na mnie jak na kretyna.

-Jest realistycznie?- zapytała, niepewnie się uśmiechając. Odetchnąłem głośno i pokiwałem twierdząco głową. Czytałem dalej i z każdym słowem robiło mi się coraz bardziej niedobrze.

-Wiesz co...ja może kiedy indziej to skończę...- powiedziałem podając jej laptopa i wstałem z kanapy. Szybko przeszedłem na drugą część tarasu i starałem się zapomnieć o tym, co przed chwilą przeczytałem. Jak można zrobić coś takiego kobiecie? Koleś zgwałcił jakąś laskę, a czuję się jakbym to ja zrobił... Dobra, chyba za bardzo się wczuwam.

-Wszystko w porządku?- usłyszałem głos Michelle za plecami. Gwałtownie obróciłem się w jej stronę i starałem się szczerze uśmiechnąć.

-Ta...jest okej.- powiedziałem niepewnie i przyciągnąłem ją do siebie. Brunetka wtuliła się we mnie i mocno objęła w pasie. Głaskałem ją po włosach i patrzyłem w górę. Po chwili poczułem gorące usta na swojej szyi. Przymknąłem powieki i pozwoliłem sobie na więcej tego typu pieszczot. Michelle wsunęła swoje lodowate dłonie pod moją koszulkę i zaczęła wodzić nimi po moich plecach i klatce piersiowej. Po chwili pociągnęła mnie w stronę sypialni, a ja bez oporów poszedłem za nią. Weszliśmy do pokoju i powoli zaczęliśmy pozbawiać się kolejnych części garderoby...

Lise

                 Od trzech miesięcy mieszkam z Duffem. Jest cudownie, mój blondyn to wymarzony facet. Jest troskliwy, gra na basie w Najniebezpieczniejszym Zespole Świata, a do tego jest cholernie seksowny, nawet wtedy gdy potyka się o własne nogi.

-Lizzy...skarbie widziałaś gdzieś plastry...?- zapytał wchodząc do salonu z ręką na czole. Zaśmiałam się dźwięcznie i podeszłam bliżej niego. Miał lekko zadrapane czoło, a kiedy przejechałam opuszkami palców po ranie syknął pod nosem.

-Co tym razem?- zapytałam z ciekawością

-Pieprzona futryna. Ja nie wiem jak ci murarze ją wstawiali!- krzyknął bezradnie i wpatrywał się w moje oczy. Delikatnie cmoknęłam go w usta i podeszłam do szafki z apteczką. Co jak co, ale ten przedmiot, w tym domu, był wymagany codziennie. Duff starał się być bardziej ostrożnym człowiekiem, ale nie zawsze mu się udawało. Każda minuta spędzona razem z nim sprawiała, że kochałam go coraz bardziej. Bałam się tego. W końcu nie wiedziałam jak to się skończy. Nie chciałam już dłużej o tym myśleć, więc zmieniłam tor myśli. Megan. Co do tej pani to nie wiem, czy rozsądne jest wspominanie o tej osobie. Niby jej nie znałam, ale z tego co Duff mi opowiadał...to zwykła szmata. McKagan postanowił ją pochować, a jej prochy złożył na pierwszym lepszym cmentarzu i więcej o niej nie rozmawialiśmy. Wszystko zaczynało się układać. Przedstawiłam Duffa rodzicom, byli zachwyceni. Z przyjaciółmi z zespołu i dziewczynami miałam bardzo dobry kontakt. Mimo to, ciągle czułam, że w jakiś sposób odstaję od reszty. Często wspominali wiele sytuacji, o których ja nie miałam zielonego pojęcia. Wtedy usuwałam się w kąt i czekałam aż ktoś zauważy moje milczenie. Najczęściej był to Duff albo Michelle. Chyba tylko ona, poza Duffem, zachowywała się tak, jakby znała mnie od zawsze. Moje życie nabierało normalnego tempa. Zaczęłam uczęszczać na uczelnię. Studia były warunkiem absolutnego poparcia rodziców co do mojego związku z Duffem. Zgodziłam się i właściwie nie żałuję tej decyzji. Prawo. Nauki miałam po dziurki w nosie, ale śmiało dawałam radę.
Nawet nie odczuwałam różnicy wiekowej pomiędzy mną, a blondynem, która wynosiła 4 lata. Zawsze mięliśmy temat do rozmowy. Mogłam mu powiedzieć o wszystkim, a on zawsze mnie wspierał i pocieszał.

-Lizzy...chciałbym mieć dziecko.- powiedział jednym tchem i zatrzymując wszystkie swoje życiowe funkcje popatrzył na mnie z nadzieją w oczach. Powoli się uśmiechnęłam i podeszłam maksymalnie blisko.

-Naprawdę?- zapytałam przytulając się do jego klatki piersiowej. Kiedy zamruczał twierdząco poczułam jego smukłe dłonie na wysokości mojego tyłka. -No to trzeba się o to postarać...- wyszeptałam seksownym tonem prosto do ucha basisty i przygryzłam jego płatek. Duff powoli zaczął obcałowywać każdy skrawek mojej szyi. Potem podniósł mnie wysoko tak, że oplotłam go nogami w pasie i zaczął iść w stronę sypialni ciągle mnie całując.

-Ała!- krzyknęłam kiedy uderzył moją głową o futrynę.

-No kurwa mówiłem, że zakładał to jakiś zje...- zaczął, ale uciszyłam go pocałunkiem i w ten sposób, po raz pierwszy w życiu, zrobiliśmy TO opierając się o ścianę...


* - "Psychopaci są wśród nas" Robert D. Hare- fragment
** -  Larry McMurty, Horseman, Pass By- fragment
Jak widać użyłam jeszcze motywu serialu kryminalnego "Bones" w tym rozdziale :) (przekształcony fragment scenariusza w laboratorium xD)