Rozdział 76. These dreams.

Duff

         Kocham moje życie, kocham moje życie, kocham moje życie - z takim mottem wpatrywałem się w śliczną twarz mojej maleńkiej brunetki. Sam nie wiem jak to się mogło stać, że dopiero co byłem pojebanym nastolatkiem, a teraz jestem mężem i przyszłym ojcem! Czas to tak zapierdala, że masakra....Booże...jak my nazwiemy nasze maleństwo? Położyłem dłoń na jeszcze dość płaskim brzuszku Lise i zacząłem nucić pod nosem Catch The Rainbow po chwili spostrzegłem, że na zewnątrz zaczyna się rozjaśniać. Przetarłem twarz dłońmi i przekręciłem się na drugi bok, aby obczaić która jest godzina. Niestety kiedy już prawie miałem zegarek w swoich rękach jebnąłem nosem w kant szafki nocnej.

-Kurwa...- mruknąłem i próbowałem namacać dłonią kształt budzika - na daremno. Po chwili wkurwiania się i wyzywania na wszystkie fabryki zegarków, zerwałem się z miejsca i nie zwracając uwagi na chłód chwyciłem w dłoń piekielne urządzonko, wskazujące dokładnie 7:30. Nie zasnę. Nie chce mi się. Spojrzałem na delikatnie uśmiechniętą twarz Lizzy i na chwilę zawahałem się, czy nie wrócić do ciepłego łóżka. Ostatecznie zacząłem się rozglądać za szlafrokiem. W końcu mój wzrok utkwił na ramie łóżka, na której to spoczywał mój puchaty, czarny szlafrok. Z uśmiechem na ustach ruszyłem w jego stronę i wszystko poszłoby gładko, gdyby nie moja wrodzona zdolność do wyjebywania-się-na-równym-podłożu. Całym swoim ciałem runąłem wprost na Lizzy. Brunetka obudziła się z przerażoną miną, a kiedy popatrzyłem jej w oczy roześmiała się szczerze. Leżałem na jej udach i nie za bardzo ogarniałem sytuację. Po chwili wstałem i zacząłem rozmasowywać stopę. Bolało jak cholera, ale co zrobić, krawędź łóżka to mój wróg numer 1.

-Moja kochana ciamajda...- zamruczała Lise i pocałowała mnie w usta. Uśmiechnąłem się do niej przepraszająco i mocno do siebie przytuliłem. Przez kilkanaście minut trwaliśmy w takiej pozycji, aż tu nagle tę kojącą ciszę przerwało moje burczenie w brzuchu. Oderwaliśmy się od siebie i oboje wlepiliśmy wzrok w mój brzuch. Lise zachichotała wdzięcznie pod nosem i bez słowa ubrała swój niebieski szlafrok. Obserwowałem każdy jej ruch, siedząc na łóżku. Nagle straciłem ją z pola widzenia i zakodowałem, że opuściła naszą pieprzalnię...znaczy, sypialnię! Westchnąłem ciężko i w końcu założyłem szlafrok. Kiedy już miałem wyjść z pokoju, mój wzrok utknął na widoku za oknem. Było pięknie. Zima w swojej pełnej okazałości. Drobny śnieg spadał z białego nieba i otulał wszystko co miał na swojej drodze.

Po chwili otrząsnąłem się z transu i wyszedłem z pokoju. -Lizzy, a mogłabyś...- przerwało mi wyjebanie się na schodach, właściwie na ostatnim stopniu - standard. Pierwsze co to rozejrzałem się po pomieszczeniu. Szczęśliwy, że nikt nie widział mojego wywrotu otrzepałem kolana i poszedłem dalej.

-Kochanie?- zapytałem wchodząc do kuchni.

-Tu jestem.- po tych słowach, tuż przede mną pojawiła się drobna brunetka. Podszedłem do niej i przytuliłem. Tak po prostu, z zimowego chłodu i...miłości!

Slash

         O rzesz kurwa! Jestem szczęśliwy. To pewne. Nawet wtedy gdy trzeba wstawać w nocy i usypiać, karmić, przewijać, a nawet śpiewać Jimiemu. No teraz to spełniam się życiowo! Czuję się taki zajebiście potrzebny, że nawet nie odczuwam potrzeby snu. Mały zasnął około północy, potem o drugiej, trzeciej i szóstej nad ranem. W końcu śpi od dłuższego czasu, więc Michelle prawie siłą odciągnęła mnie od maleństwa i kazała iść spać. Zrobiłem jak rozkazała i przytuliłem ją, mocno ściskając. Zasnęliśmy może na jakieś dwie godziny, aż w końcu obudził mnie dźwięk, do którego na razie ciężko jest mi się przyzwyczaić. Michelle przetarła twarz dłonią i już miała wstawać

-Ja pójdę, a ty się prześpij.- powiedziałem i cmoknąłem ją w czoło. Brunetka z przymrużonymi oczami uśmiechnęła się wdzięcznie i runęła na poduchy. Zerwałem się spod kołdry i popędziłem w stronę pokoiku. Wszedłem do środka i błyskawicznie znalazłem się przy łóżeczku naszego maleństwa.

-Nio cio malutki? Ciemu płaciemy?- wyszeptałem, a dziecko jakby się uspokoiło. Wyciągnąłem ręce w stronę maleństwa i w mgnieniu oka przytuliłem malca do mojej klaty. Do głowy przyszła mi tylko jedna myśl, a mianowicie śpiewanie piosenek. Idealnie pasowało mi White Lion - When The Children Cry, więc zacząłem nucić pod nosem pierwsze akordy. Kiedy zorientowałem się, że mały zasnął spostrzegłem Michelle, wchodzącą do pokoju. Szczerze się do niej uśmiechnąłem i z wyszczerzem na twarzy wpiłem się w jej usta. Przez chwilę trwaliśmy w pocałunku, a kiedy się od siebie oderwaliśmy brunetka oparła swoje czoło na moim ramieniu i opuszkami palców przejechała po różowym policzku Jimiego.

-Będziemy z niego dumni, wiesz?- zapytała po chwili, a ja na potwierdzenie jej słów pocałowałem ją w czubek głowy...

         Następne kilka dni minęło spokojnie, jednak każdy z Gunsów żył w swoim świcie i nie było z nimi kontaktu.

         Dziś Sylwester. Ciekawe jak to się wszystko potoczy. Nie zanosiło się na chlanie jak to było do tej pory...właściwie to już nigdy tak nie będzie. No cóż, coś za coś.

Axl

         Siedzieliśmy sobie wygodnie na kanapie i oglądaliśmy Kevina. Fajny ten film, tylko trochę mi brakuje w nim seksu, ale no nic...nie można mieć wszystkiego.

         Położyłem dłoń na brzuchu Kate i poczułem cholernie silne kopnięcie. Kate syknęła z bólu, a ja zobaczyłem, że na skórzanej kanapie jest rozlana woda.

-Kurwa…dach chyba przecieka…- powiedziałem jakby do siebie, a Kate popatrzyła na mnie jak na idiotę i skuliła się z bólu.

-Axl! To nie dach! Ja tu rodzę!- krzyknęła, a ja wytrzeszczyłem na nią oczy. Dwa porody w ciągu tygodnia, w tym jeden mojej żony to trochę za dużo jak na moją psychikę, zrytą doszczętnie… Zerwałem się z miejsca i w mgnieniu oka podniosłem brunetkę z kanapy. Biorąc kurtkę dla Kate w zęby, wybiegłem z domu i popędziłem do auta.

-Kurwa…kluczyki! Zaczekaj tu i nigdzie nie odchodź!- krzyknąłem i oparłem Kate o maskę auta. Popędziłem do domu i zwinąłem kluczyki z blatu…

         Po kilku sekundach zobaczyłem pielęgniarkę pędzącą w naszym kierunku z wózkiem inwalidzkim. Wyrwałem jej go z rąk i usadowiłem na nim Kate. Wiedziałem, że trzeba udać się na oddział położniczy, więc w tempie błyskawicy zacząłem pchać wózek w stronę windy.

-Axl! Zabijesz nas!- krzyknęła moja brunetka, a ja zacząłem zanosić się histerycznym śmiechem. W końcu dotarliśmy pod salę, a tam przejęli ją lekarze. Faceci. O nie! 

         Przez kilka godzin męczyliśmy się z porodem. Znaczy Kate, bo ja tylko asystowałem i próbowałem zadać sobie ból wyrywając moje zajebiste włosy. Niestety ten poród pielęgniarki określiły jako "nocka z głowy". Czyli, że chyba długo zejdzie. Kate zaczęła mnie wyzywać od najgorszych, ale położna uspokoiła mnie, że to normalnie u rodzących kobiet, więc zgodnie z jej instrukcjami poszedłem zadzwonić do paru osób...

Slash

         Był wieczór. Za kilka godzin północ. Michelle siedziała w kuchni, a ja chodziłem po całym domu i pokazywałem Jimiemu wszystkie pomieszczenia. Chelle siedziała na krześle barowym z białym kubkiem w dłoni, z którego unosiła się parującą herbatą, i przeglądała jakąś gazetę. Z iście Stevenowskim wyszczerzem przekroczyłem próg kuchni i zaszedłem Chelle od tyłu.

-Akuku!- krzyknąłem co spowodowało niesamowite rozbawienie małego. Michelle kilka razy zakaszlała w wyniku zakrztuszenia gorącą cieczą, ale zaraz potem z szerokim uśmiechem wyciągnęła ręce w stronę maleństwa.

-Nie oddam!- zakomunikowałem śmiejąc się pod nosem i zacząłem szybciej iść w stronę schodów.

-Ej! To nie tylko twoje dziecko! Slash!- zaczęła krzyczeć, a ja śmiejąc się jak głupi, szedłem po schodach. O mały włos nie zabiłem nas obu gdzieś w połowie, na szczęście udało mi się dotrzeć do pokoju bez szwanku. Michelle szła za nami i próbowała przemówić mi do rozumu. W efekcie czego mały zasnął. Z uśmiechem na ustach odłożyłem go do kołyski i popatrzyłem na Michelle. Zrobiła obrażoną minę i założyła ręce na piersiach. Posłałem jej przepraszające spojrzenie i podszedłem bliżej. Objąłem ją w pasie dłońmi i nosem przejechałem po jej policzku.

-Ej mała…chyba się na mnie nie złościsz, co?- zapytałem cicho, z wykrywalnym przerażeniem. Brunetka wyszczerzyła kły w uśmiechu i objęła mnie za szyję rękoma.

-Nie umiem się na ciebie gniewać…przecież wiesz.- wyszeptała mi do ucha, a ja objąłem ją tak jak zwykle miałem w zwyczaju. Była taka chudziutka i drobna, że przez chwilę bałem się jej dotknąć, żeby tylko nie skrzywdzić jej jakimś ruchem. Kiedy zaczęła całować moją szyję, przymknąłem powieki i wszelkie obawy zniknęły. Delikatnie wsunąłem dłonie pod jej koszulkę i oddałem się jej pieszczotom. Nagle zadzwonił telefon, ale brunetka nie przerywała pocałunków.

-Michelle…nie wolno nam jeszcze…- powiedziałem ledwo powstrzymując się przed zerwaniem z niej ubrania. Brunetka oderwała się ode mnie i szybciej oddychając wyszła z pokoju. Pokręciłem głową z niedowierzaniem i zacząłem kołysać łóżeczko. Zgasiłem światło w pokoiku i usiadłem na miękkim fotelu koło łóżka. Siedziałem tak i myślałem o tym jak mogłoby być teraz przyje...kurwa. Ciekawe kiedy będziemy już mogli....ja pierdole! Moje zamyślenia przerwało gwałtowne wejście Chelle do pokoju.

-Kate rodzi!- powiedziała donoście, ale tak, żeby nie obudzić Jimiego. Wytrzeszczyłem na nią oczy i przez chwilę przetwarzałem w umyśle wszystkie informacje, które przed chwilą otrzymałem.

-Jedziemy!- powiedziałem po chwili, a Chelle natychmiast zerwała się z miejsca. -Ej...na pewno możemy zabierać małego w taką pogodę?- zapytałem po chwili zastanawiania się i naciągnąłem na siebie grubą czarną bluzę. 

-Tam rodzi moja przyjaciółka!- powiedziała śmiejąc się pod nosem. Uwielbiałem kiedy potrafiła jednocześnie na mnie krzyczeć i śmiać się. To było takie..zajebiste! Szybko zapakowaliśmy potrzebne rzeczy i ruszyliśmy w stronę drzwi. Załadowaliśmy się do auta i wpadliśmy do szpitala jak burza, kierując się dokładnie na ten sam oddział, co poprzednio. Niosłem w rękach maleństwo w przenośnym foteliku. Jimi spał jak zabity, aż sprawdziłem mu tętno. Michelle rozglądała się po korytarzu w poszukiwaniu reszty przyjaciół, ale chyba byliśmy pierwsi na miejscu. Po chwili usłyszeliśmy dzikie okrzyki i zobaczyliśmy Axla wyprowadzanego przez dwóch facetów. Tych samych, których kulturalnie wyprosiłem z porodu Michelle. Uśmiechnąłem się szczerze na ten widok i podszedłem bliżej.

-Spokojnie stary, ja też to przechodziłem.- powiedziałem wpatrując się w twarz wkurzonego Rose'a.

-Zamknij się!- krzyknął, a ja zmarszczyłem czoło i oddaliłem się o kilka metrów w obawie, że rudzielec może zagrażać życiu mojego synka. Po chwili Michelle podeszła do wściekłego Axla i zaczęła go uspokajać.

-Już dobrze? A teraz opowiedz mi co się stało...- zaczęła spokojnym głosem, ale po chwili milczenia jej poważna mina przerodziła się w roześmianą twarz.

-Co? No co się stało?- zapytałem, ale nie usłyszałem żadnej odpowiedzi. Axl patrzył na Michelle obrażony, a ja wciąż nie miałem pojęcia z czego ona się tak śmieje. -No z czego się śmiejecie?- zapytałem, ale moje zaciekawienie przerwał płacz Jimiego. Natychmiast wyciągnąłem go z łóżeczka i zacząłem potrząsać, żeby tylko się uspokoił. Po chwili przestał płakać i słodko się śmiejąc patrzył na Axla. Rose jakby się uspokoił, ale wtedy z sali wybiegła pielęgniarka.

-Widać główkę!- krzyknęła, a Axl jak oparzony wbiegł z powrotem do sali.

-No i co z czego ty tak rżysz?!- zapytałem w momencie, kiedy Michelle mimo wszystko nie umiała opanować śmiechu, po chwili zaczęło mnie to bawić i staliśmy jak na haju na tym korytarzu.

-Bo...Bo Axl...No bo on chciał odbierać poród i przez przypadek...podłączył respirator...a potem...przez przypadek...zreanimował doktorka...- nie za wiele zrozumiałem, ale śmiałej się jak pojebany, po chwili usiadłem tyłkiem na ziemi i sprowadziłem Michelle do swojego poziomu. Jimi rozbudził się na dobre i śmiał się razem z nami. Po chwili zauważyliśmy, że na oddział wchodzi cała reszta.

-Steven!- krzyknęła Michelle i rzuciła się w jego kierunku. -Przytul! Już nie mam brzuszka!- powiedziała wesoło moja brunetka, a ja zaśmiałem się pod nosem. Niby powinienem być zazdrosny, ale do Adlera każdy się przytulał, więc nie miałem mu tego za złe. Po chwili wszyscy usiedli na krzesłach i czekali na dalszy rozwój zdarzeń. Zapadła niezręczna cisza i to na całym oddziale.

-Staramy się o dziecko.- Adler wypalił prosto z mostu. Wszyscy spojrzeli na siebie po kolei, a ja ledwo tłumiłem śmiech. No kurwa sory, ale Adler-Ojciec? Ja to co innego...

Michelle

         Poród trwał jeszcze pół godziny, aż w końcu na świat przyszedł maleńki Rogerek. Była 21:30 kiedy odwiedziliśmy ze Slashem nowego członka rodziny Rose'ów i jego rodziców. Roger był zupełnie inny niż Jimi. Miał bardzo bladą cerę i . Na szczęście był w pełni zdrowy, zupełnie tak jak nasze maleństwo. Po paru minutach pożegnaliśmy świeżo upieczonych rodziców i udaliśmy się z powrotem do domu...

-Kocham cię maleńka.- usłyszałam głos Slasha za plecami. Odwróciłam się od łóżeczka, w którym spał mały i ujrzałam Hudsona z paczką w ręce. -Miałem ci to dać w Wigilię, ale to ty dałaś mi najlepszy prezent pod Słońcem.- powiedział tak szczerym tonem, że nie miałam wątpliwości, czy mówi prawdę.

-Nie trzeba było...- powiedziałam wzruszona i otworzyłam małe pudełeczko. Moje oczy aż zabłyszczały, zobaczyłam piękny, złoty łańcuszek z zawieszką w kształcie gitary i napisem "Slash", wysadzaną przeźroczystymi, błękitnymi i czarnymi, brylantami.

-Ciebie to serio pojebało...- powiedziałam pod nosem, a Slash wyciągnął ręce po naszyjnik. Podałam mu go i odwróciłam się tyłem. Saul odgarnął moje włosy na jeden bok i założył mi łańcuszek na szyję wywołując dreszcze swoim dotykiem. Po chwili na niebie rozbłysły fajerwerki, więc korzystając z okazji, że Jimi śpi pociągnęłam Hudsona w stronę tarasu. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz kolorowe petardy wypełniały już całe niebo.

-Szczęśliwego Nowego Roku kochanie.- powiedziałam patrząc prosto w oczy Mulata. Slash spił się w moje usta i przez długi czas trwaliśmy w namiętnym pocałunku...

***

No dobra macie ten rozdział, nie jest może za dobry, ale ważne, że jest i w ogóle miałam czas go napisać xD

A co do tych wszystkich spraw organizacyjnych to...

1. Jest pewnym, że jeden rozdział na tydzień (publikowany w weekend) to chyba max.

2. Cholernie zaniedbałam drugiego bloga, ale co zrobić...

3. Ostatnio mam coraz mniej czasu na wasze blogi, pozostają tylko noce D: gdyż strasznie wciągnęła mnie biologia, a dokładniej dział genetyka, np. podwójne elisy, kwasy nukleinowe, czy też organiczne związki chemiczne, takie jak estry *_* Postanowiłam, że przejdę olimpiadę z biologii nawet kosztem przyjaciół, gitary, bloga, życia, wszystkiego... 

PRZEPRASZAM jeszcze raz, ale tak to wygląda na dzień dzisiejszy.

~Michelle