Rozdział 72. Catch the rainbow.

Slash

                 Jest połowa listopada. Poród jest wyznaczony na 1. stycznia. Zostanę ojcem w Nowy Rok! To już ósmy miesiąc. Tak kurwa! Michelle właśnie mi przekazała, że na razie koniec z seksem, bo lekarz jej powiedział, że dziecko jest teraz najbardziej podatne na uszkodzenia. Ja, jako wspaniały mąż i ojciec, z radością uprzedziłem, że spełnię każde jej życzenie, byleby tylko dziecko było zdrowe i takie tam pierdoły. Mówiłem prawdę! Przysięgam. Na razie, przez cały rok nie wyjedziemy w trasę, mamy zamiar nagrać kilka teledysków i piosenek w studiu. Szykuje się piąta płyta, swoją drogą ciekawe jaki tytuł nadamy... Ale wracając do teraźniejszości. Rano obudziłem się w pustym łóżku. Przykre, ale kiedy tylko przeczytałem kartkę na lodówce rozweseliłem się.

"Jestem w pracy, ostatni raz dzisiaj odchodzę na urlop macierzyński :)" zaśmiałem się sam do siebie i postanowiłem zrobić Michelle małą niespodziankę. Od dawna myślałem nad urządzeniem pokoju dla Jimiego. Dość szybko uporałem się ze śniadaniem, nawet nie przypaliłem jajecznicy! Następnie popędziłem do piwnicy, w której było naprawdę wszystko. Rozpoczynając od profesjonalnych sztalug malarskich, poprzez trzy kartony ze strunami od Gibsona, aż po francuskie wina, które miały po co najmniej 50 lat. O nawet szara farba i drabina się znalazły! Uradowany wyszukałem jeszcze kilka pędzli i przytaszczyłem je na górę razem z kilkoma wiadrami granatowej i szarej farby. Na schodach byłem zmuszony zostawić drabinę i dopiero za drugim razem wszystko wniosłem do pokoju, ostatniego w korytarzu. Zamknąłem drzwi na klucz i uświadomiłem sobie, że pobrudzenie mojej ulubionej koszulki emulsją może być nieodwracalne, w związku z tym poszedłem się przebrać. Nie mogłem się zdecydować, którą koszulkę poświęcić, dlatego nie wybrałem żadnej. W samych malarskich-spodniach-na-szelkach zacząłem przygotowywać pokój do tego co miałem zamiar zrobić. Na podłodze rozłożyłem po trzy warstwy gazet, w najstarszych trampkach jakie posiadałem zabrałem się za wybieranie wielkości...gitary, którą planowałem namalować na największej ścianie. Właśnie teraz sprawdzę, czy mam talent plastyczny. W mojej wyobraźni wygląda to całkiem nieźle, teraz tylko przeniosę moją wizję na ścianę. Związałem włosy i ostrożnie upchałem je pod czapką z daszkiem założonym z tyłu. Z wielkim uśmiechem rozłożyłem drabinę w stabilnej pozycji i otworzyłem puszkę z granatową farbą. Dobrze, że przemyślałem sprawę koszulki, bo właśnie byłaby dodatkowo wykropkowana. Nieduży pędzel do połowy zamoczyłem w granatowej mazi i ostrożnie naniosłem na ścianę. Kolejne ruchy były już pewniejsze. Zacząłem gwizdać pod nosem Patience. Kiedy wypełniłem kontury Gibsona zszedłem z drabiny i oddaliłem się kilka kroków podziwiając swoje artystyczne dzieło. Nawet nieźle wyszło...idealnie prosta szyjka, główka taka jak trzeba, nawet kontury nieźle wyszły! Jestem zajebisty. Pewnie gdybym nie odnalazł w sobie talentu muzycznego, byłbym malarzem. Ochoczo zabrałem się za detale. Ta gitara była dość...nietypowa. Szare struny, mostek, podstrunnica, gryf i trochę ciemniejsze progi. Wykaligrafowałem jeszcze na główce nazwę "Gibson" tak jak w oryginale. Gitara kształtem przypominała Les Paula, więc zabrałem się pierwszą literkę, czyli "L". Już prawie postawiłem pierwszą kropkę, kiedy ktoś zapukał do drzwi pokoju.

-Slash? Jesteś tam?- krzyknęła Michelle, a ja natychmiast odłożyłem puszkę na miejsce i podszedłem do drzwi. Lekko je uchyliłem i z szerokim uśmiechem popatrzyłem na zaskoczoną brunetkę.

-Co robisz?- zapytała śmiejąc się pod nosem. Zawahałem się, ale w końcu postanowiłem pokazać jej mój niedokończony projekt. Delikatnie wciągnąłem ją do środka i zasłoniłem oczy.

-Mam niespodziankę.- powiedziałem entuzjastycznie

-No weź te ręce, jak mam ją zobaczyć?!- powiedziała uniesionym tonem i zaczęła się lekko szarpać.

-3....2....1...- głośno odliczyłem, a następnie szybko odsłoniłem oczy mojej Michelle.

-Saul...wąchałeś farbę?- powiedziała śmiejąc się pod nosem

-Nie podoba ci się...?- spytałem smutnym tonem

-To jest kurwa zajebiste!- pisnęła na cały regulator, a ja zaśmiałem się triumfalnie.

-Wiedziałem, że ci się spodoba.- dodałem dumnie i dostałem zasłużonego całusa, który przerodził się w namiętny pocałunek. Przez kilka minut trwaliśmy tak w jednej pozycji, bezczelnie liżąc się na środku pokoju...

Michelle

                  Następne dni mijały spokojnie, Slash dopracowywał swój, tajny dla całej reszty, projekt. Razem wybraliśmy łóżeczko, wózek, kołyskę i kilka innych drobniejszych rzeczy. Slash stał się maniakiem dziecięcych zabawek z muzycznym motywem, a ja byłam w transie pisania książki. Moim wydawcą była bardzo miła, starsza kobieta - Diana Daurey. Podobały jej się moje wszystkie prace, niektórych jednak nie wykorzystam w książce. Swoją drogą, nigdy nie sądziłam, że właśnie ja napiszę książkę. Własną, całą stworzoną tylko i wyłącznie przeze mnie. Mam tylko nadzieję, że Slash nie będzie próbował mi pomóc...a mianowicie nie karze kupić 100 000 egzemplarzy tuż po premierze, tylko po to aby sprawić mi przyjemność, a książki wyśle do biednych dzieci z Afryki. Mam plan zabezpieczający mnie przed takim faktem. Nic mu nie powiem o wydaniu, a na pewno nie w pierwszym miesiącu. Mój wydawca uważa, że to będzie wielki sukces, ale sytuacja na rynku literatury diametralnie się zmienia. Co do McKaganów...podobno Duff kilka razy nie przyszedł na próbę z wymówką "Żona zatrzymała mnie w łóżku". Wszyscy zrozumieli o co chodzi, kiedy McKaganowie oświadczyli, że teraz już oficjalnie starają się o dziecko. Dzisiaj całą paczką umówiliśmy się do kina, a potem popatrzeć na wariatów skaczących na bungee. Poszliśmy na jakąś nudną komedię tylko po to, aby przez dwie godziny całować się ze swoją drugą połówką w zupełnych ciemnościach. Tylko ja i Slash przewidzieliśmy taką ewentualność, więc zarezerwowaliśmy miejsca na samej górze. Rose siedział w pierwszym rzędzie, kilka osób nawet zrobiło mu zdjęcia. Reszta usadowiła się gdzieś na obrzeżach. Saul czule wodził językiem po moim podniebieniu wywołując przy tym to przyjemne uczucie smyrania. Ja nie pozostawałam mu dłużna. Po długim pocałunku zorientowaliśmy, że film dobiega końca. Slash złapał mnie za rękę i delikatnie objął ramieniem gładząc drugą dłonią brzuch. Zaśmiałam się dźwięcznie i wtedy uderzyła w nas fala światła. Wyszliśmy z kina tylnym wyjściem i zaczęliśmy poszukiwać wzrokiem reszty.

-Ej! Kochasie!- krzyknął za nami Rose i zagwizdał dwa razy. Automatycznie obróciliśmy się w stronę hałasu i przeszliśmy kilka kroków dołączając do pary.

-No ładnie to tak lizać się z ciężarną na oczach kilkudziesięciu osób?- zapytał Saul z wyraźnym rozbawieniem.

-Ta...ty niby robiłeś coś innego?- zapytał zdziwiony i jednocześnie szeroko uśmiechnięty.

-No! Oglądaliśmy film, no i śmialiśmy się kiedy obśliniłeś sobie koszulkę...- prychnął pod nosem, a ja mu zawtórowałam.

-Ta? To o czym był ten film?- zapytał cwaniackim tonem i założył ręce na klatce piersiowej.

-No ten tego...o takim kolesiu...- zaczął i szturchnął mnie niewidocznie ramieniem

-I kobiecie...- dodałam pośpiesznie

-Którzy byli w Paryżu...-

-Na miesiącu miodowym.-

-I kilka razy zabłądzili w poszukiwaniu pizzerii....- kontynuował Saul

-A kiedy ją znaleźli okazało się, że pracuje w niej była żona tego kolesia....-

-Tak! A później on zostawił tą, z którą był na miesiącu miodowym i wrócił do tamtej bo miała większe cycki!- powiedział błyskotliwym tonem i wtedy wszyscy się zaśmialiśmy.

-Ale to były sztuczne cycki!- powiedziałam przez śmiech, co wywołało jeszcze większe rozbawienie

-No! A kiedy ten koleś się dowiedział, to chciał znowu wrócić do tej od miesiąca miodowego...- dodał Saul

-Ale ona go nie chciała i został samotny do końca życia.-

-A ten koniec dość szybko nastąpił, bo jak się schlał i załamany szedł ulicą, to potrącił go gazeciarz, który spał z jego żoną kiedy ten był na miesiącu miodowym z ta drugą...- i w taki sposób wytłumaczyliśmy fabułę przejmującej komedii Woodiego Allena. Może TROCHĘ dodaliśmy od siebie, ale i tak wszystko do siebie pasowało. Nawet śmiesznie wyszło...na pewno lepiej niż w oryginale. Potem odnalazł nas Popcorn...z popcornem w ręce i ręką Katrin w drugiej (z ręką połączoną z żywym ciałem Katrin, nie z samą dłonią!). I w takim składzie jak na samym początku naszej wycieczki, powędrowaliśmy do wysokiego mostu, z którego skakali samobójcy...

Duff

                  Postanowione. Przeszukałem kieszenie i dotknąłem małego pudełeczka w bocznej kieszeni. Dokładnie tak. Zamierzam się zaraz oświadczyć Lise. Ale nie byle jak! Ha! Teraz nikt nie zgadnie co chcę zrobić. Lizzy ostatnio wyznała, że zawsze marzyła o lataniu. Teraz, choć na ułamek sekundy, spełnię jej marzenie. Chwyciłem brunetkę za dłoń i odciągnąłem ją do tyłu. Kładąc sobie palec na ustach w geście zachowania kompletnej ciszy. Przeszliśmy przez tłum wpatrujący się w skaczącego chłopaka i pobiegliśmy z szerokimi uśmiechami w stronę wejścia na wysoki pomost. Dość szybko wdrapywaliśmy się po schodach, cały czas patrzyłem pod nogi i udało mi się pokonać wszystkie stopnie bez najmniejszych problemów...po za ostatnim. Ocierając czoło z potu przeniosłem wzrok na uśmiechniętą Lizzy i właśnie wtedy zatrzymał mnie ostatni stopień. Upadłem na kolana, ale zaraz sprawnie się otrzepałem i poszedłem dalej z dumnie uniesioną głową. Co jak co, ale wstawanie z ziemi miałem opanowanie do perfekcji. Szybko zapłaciłem za dwuosobowy skok i jeszcze raz sprawdziłem, czy na pewno nie zgubiłem pierścionka. Serce zaczęło szaleć, a wątroba podeszła mi do gardła kiedy tylko mój wzrok utkwił na samym dole. Cholercia Duff...strasznie tu wysoko... myślałem, że będę odważ...zaraz! Kurwa ja jestem odważny! Spojrzałem na rozanieloną Lizzy i od razu się uśmiechnąłem. Cały stres ze mnie upłynął i zrobił miejsce na szczęście. Przecież nawet jak guma pęknie to...jakoś to będzie, nie? Co się będę martwił. Właściwie to cofam poprzednie myśli, jestem optymistą. W końcu nadeszła nasza kolej. Slash i Michelle pierwsi zauważyli nas na górze. Machali do nas, a zaraz potem cała reszta. Rose i Steven śmiali się jak kretyni, ale ja im pokażę co Duff potrafi! Jakaś babka pomogła nam założyć jakieś pasy na nogi. Po kilku minutach byliśmy gotowi do skoku.

-Skaczecie na trzy!- zarządziła ta sama kobieta. -Raz!- krzyknęła.

-Lizzy....- zacząłem nie pewnie trzymając jedną ręką dłoń Lise, a drugą wkładając do kieszeni.

-Dwa!- znowu krzyk kobiety

-Czy zechciałabyś mnie poślubić?- wydusiłem z siebie na jednym oddechu

-Trzy!- chciałem się przybliżył do Lise, ale zapomniałem, że mamy skrępowane nogi i tak oto wpadłem na nią. Brunetka była tak zszokowana, że pisnęła tylko głośne

-TAK!- i wpiła się w moje usta, a ja otworzyłem w powietrzu czerwone pudełeczko. Lecieliśmy kilka sekund, dopiero teraz poczułem jak zajebiste jest życie. Wiele rzeczy uświadomiłem sobie przez te kilka chwil, aż w końcu koniec. Mocne szarpnięcie i...UPS! Pudełeczko wypadło mi z dłoni. No wiedziałem, że coś spieprzę. Wisieliśmy do góry nogami, ale nie przerywaliśmy pocałunku. Zatrzymaliśmy się gdzieś nad ziemią, a bałem się, że uderzę głową o ten piach...mam szczęście! Oderwaliśmy się od siebie, a ja popatrzyłem przepraszająco w oczy mojej brunetki.

-Co się stało?!- zapytała, no dobra krzyknęła na całe gardło, ale to chyba ze szczęścia, a przynajmniej tak to zabrzmiało.

-Upuściłem pie...- zacząłem, ale moją uwagę przykuło to samo czerwone pudełeczko leżące trochę dalej od nas. Uradowany wyciągnąłem rękę w tamtą stronę i natychmiast otworzyłem małe cudo.

-Od dzisiaj jesteś moją narzeczoną.- powiedziałem dumnym tonem i włożyłem jej pierścionek na palec.

-Duff...nie na kciuka!- powiedziała rozbawiona, a ja szybko zmieniłem miejsce pierścionka na to odpowiednie. Połączyliśmy się w długim pocałunku i wtedy jacyś ludzie delikatnie opuścili nas na ziemię. To było przepiękne przeżycie!

-No stary gratuluję pomysłowości!- powiedział Slash i z uśmiechem poklepał mnie po ramieniu.

-Dzięki!- odpowiedziałem lekko zszokowany i pomogłem Lise utrzymać się na nogach. Przez ten strach cali się trzęśliśmy, ale na prawdę było warto! Lise pochwaliła się dziewczynom pierścionkiem, wszyscy byli lekko zaskoczeni, ale cieszyli się razem z nami. Moje życie szybko nabrało sensu.

Izzy

                  Jest początek grudnia. Ludzie na mieście zaczynają szaleć. Pojawiają się ozdoby świąteczne, a ja czuję się jak nowo narodzony! Jestem najszczęśliwszy na świecie. Mam mieć dwójkę dzieci! Chłopca i dziewczynkę! Czaicie to kurwa?! Mamy już nawet imiona. Brian (od Maya) i Janis, bo tak nam się spodobało. Letty jest w bardzo dobrej formie, co prawda jej humorki czasem mnie irytują. No bo, jak można budzić człowieka o trzeciej nad ranem tylko po to, żeby zapytać, czy w lodówce są ogórki?! Ale co mi tam...jakoś przeżyję. Adlerowie na razie jako jedyni nie myślą o dzieciach, a szkoda. Co prawda Steven w roli ojca...no lepiej tego nie skomentuję, ale jedno jest pewne - śmiesznie by było. Teraz Letty jest w pracy. Dostała się na Uniwersytet z Wydziałem Sztuki i teraz wykłada  Zasady Rekonstrukcji Twarzy Na Podstawie Czaszki. Wspieram ją jak mogę, ale mam nadzieję, że jak tylko będzie w ósmym miesiącu to, tak jak Michelle i Kate, odejdzie z pracy na roczny urlop macierzyński. Cieszyłem się jak głupi kiedy powiedziała mi, że Brian miał rączki ułożone tak, jakby trzymał gitarę. Pokazała mi nawet zdjęcie USG, a wtedy byłem już tak szczęśliwy, że nie mogłem powstrzymać się przed całowaniem mojej brunetki...

Michelle

                  Wyglądam jak szafa. Żadne ciuchy na mnie nie pasują. Założyłam moją największą koszulkę jaką znalazłam, luźne spodnie, glany i ramoneskę. Idę na zakupy, nie ma innej opcji. Slash komponował nowe solo, więc postanowiłam mu nie zawracać głowy, cichutko zapukałam do naszego "kącika wypoczynkowego" i wystawiłam głowę na drzwi.

 -Jadę do galerii. Wrócę za jakieś 2 godziny.- zakomunikowałam z uśmiechem i zamknęłam drzwi kiedy Saul pokiwał głową na znak, że rozumie. A właśnie, Slash był tak miły, że postanowił urządzić mi najwygodniejsze na świecie stanowisko pracy. W tym celu wynajął wielką ekipę, która w ciągu paru godzin zrobiła z parapetu mini kanapę. Byłam zachwycona. Codziennie siadałam przy oknie i wpatrywałam się w drzewa w ogrodzie. W deszczowe dni, razem z Saulem, siedzieliśmy wtuleni w siebie i rozmawialiśmy o przyszłości. Ja miałam idealne miejsce na pisanie książki, a Saul do tworzenia solówek, a czasem nawet tekstów. To było nasze miejsce, do którego nikt inny nie miał dostępu.

Szybko przejechałam taksówką przez, wypełniające się kolorowymi lampkami, ulice LA. Kierowca zatrzymał się pod samym wejściem i pomógł mi wysiąść. Podziękowałam mu grzecznie i wyruszyłam na zakupy...

***

A więc tak. Nie chcę przynudzać, więc powiem wprost. Nie mam bladego pojęcia jak to będzie z moim blogiem w ciągu roku szkolnego. Myślę, a raczej mam nadzieję, że uda mi się chociaż raz w tygodniu dodać coś nowego. W głowie mam masę pomysłów na dalsze rozdziały, ale coś czuję, że nie dam rady za szybko ich spisać. Sprawa wygląda następująco. Czasu mam ogólnie mało, może jak jutro dostanę rozkład zajęć to skrobnę jakieś info dotyczące ewentualnego zawieszenia bloga, ale mam nadzieję, że to nie będzie konieczne. Zaczynam trzecią klasę gimnazjum, a oznacza to, że w kwietniu piszę te pieprzone egzaminy x.x

Do tego zamierzam wziąć udział w kilku olimpiadach, no i oceny w szkole też muszę utrzymać na poziome 4-5. Dlatego nic nie obiecuję.

Dziękuję wszystkim czytelnikom za czytanie moich dodawanych-w-szalonym-tempie-rozdziałów i mam nadzieję, że mnie zrozumiecie.

♥Dlatego też, ten rozdział dedykuję:
Lise-Lotte, bad_ass, Magdzie, Rocket Queen, Karolinie , Isbell1012 , Natalie Rose , Wera, Ninde , Beverly Rose Hudson, (Nie)Zboczonej, Ay., cocaine_girl , Bad-Apple, ProblemChild, Mańka, Somebody†, Wiktoria Rose, Nattie, parlay, Sonn, Astra, Dion Adler, Alex Rosie Mckagan, Ewelina ., blood22, Leraje, Slash hud, egoistycznej, Lavender, Roses On Mars,  luaS nosduH, Eliot
i wszystkim pozostałym, o których nie wiem, bądź zapomniałam za co przepraszam xD
Uwielbiam Was ludzie! ♥