Prolog - High Voltage Tattoo

Opowiadanie nosi tytuł High Voltage Tattoo. Nie wiem ile rozdziałów mi z tego wyjdzie, ale na pewno nie tyle co w moim teraźniejszym opowiadaniu (czyli max. 20-30) 

Zapraszam do czytania! 

***

            Szłam ulicą, delikatnie się zataczając. Z grobową miną pokonywałam ciemne ulice Lafayette. Wokół wszystko wirowało, ale jeszcze dawałam radę iść przed siebie, a szłam w stronę czegoś co w szkole nazywano domem.  Było dość zimno, a ja byłam ubrana tylko w cienką koszulkę, więc aby choć trochę się rozgrzać, potarłam dłońmi ramiona. Co by tu wymyślić, żeby jutro nie iść do szkoły…? Może znowu się upiję i upozoruję zatrucie? Nie, to już było 3 razy. Kurwa no, jutro fizyka, a ta wredna baba nie daje mi żyć. W zamyśleniu nawet nie zorientowałam się, że właśnie dotarłam na miejsce. Przekroczyłam próg starego domu i głośno trzasnęłam drzwiami, jak to miałam w zwyczaju.

- Już jestem! - krzyknęłam i już chciałam wbiec schodami na górę, kiedy ktoś mocno ścisnął moje przedramię. Syknęłam z bólu i popatrzyłam na obrzydliwą twarz Boba.

- Znowu piłaś!- krzyknął i popchnął mnie lekko do tyłu

- Nie twój zasrany interes. - powiedziałam pewnym siebie tonem i ruszyłam w stronę schodów, trącając go ramieniem.

- Nie pozwalaj sobie! - wysyczał przez zaciśnięte zęby i szarpnął mnie za rękaw.

- To, że pieprzysz moją matkę, nie oznacza, że możesz mnie dotykać!- krzyknęłam i próbowałam się wyszarpnąć. Niestety był silniejszy ode mnie. Brunet mocno przycisnął mnie do ściany i wyciągnął palec wskazujący tuż przed moim nosem.

- Nie chcesz po dobroci? To może wolisz to? - dodał i z otwartej dłoni uderzył mnie w twarz. Automatycznie przekręciłam głowę w tę samą stronę i zacisnęłam zęby, syknąwszy z bóli. - I co teraz powiesz? - zapytał z cwaniackim uśmieszkiem

- Wypierdalaj - warknęłam, przygotowując się na kolejny cios, kiedy drzwi do domu otworzyły się. Bob natychmiast ode mnie odskoczył i podał mi torbę.

- Witaj, kochanie! - powiedziała moja matka tym swoim przesłodzonym głosem i weszła do środka. - A ty smarkulo gdzie się wybierasz?! - krzyknęła, kiedy tylko mnie zobaczyła. Zgromiłam ją wzrokiem i wbiegłam po schodach na górę. Pchnęłam pierwsze drzwi na lewo i trzasnęłam nimi z całej siły, zaraz potem przekręciłam klucz. Rzuciłam torbę na krzesło i wskoczyłam na łóżko. Twarz ukryłam w poduszce i głośno krzyknęłam. - Kurwa! - zaczęłam zastanawiać się, dlaczego moja własna matka woli bronić tego gbura niż własną córkę. Właśnie tak, to ja byłam jej dzieckiem, ale ona traktowała mnie jak śmiecia. W sumie to ja traktowałam ją podobnie…ale to ona zaczęła! Kiedy tak leżałam na tym łóżku z zamkniętymi oczami i rozluźnionymi mięśniami, w końcu urwał mi się film…

            Rano obudziły mnie głośne dźwięki dochodzące z dołu. Do you remember rock n' roll radio? Ej zaraz…Ramones?! Tutaj? Chyba się przesłyszałam. Już wyłączyli! Nienawidzę tego domu, a mogło być tak pięknie. Leniwie zwlekłam się z łóżka i wygrzebałam z szuflady w miarę czyste ciuchy.  Po wyjściu z pokoju ogarnęłam korytarz wzrokiem. Z dołu słyszałam rozmowę, więc bez obaw weszłam do łazienki. Przekręciłam lichy zamek i otworzyłam okno na oścież. Na zewnątrz było duszno i pochmurno. Zanosiło się na deszcz. Leniwie zdjęłam czarną, luźną koszulkę i stare obcisłe jeansy. Kosz z praniem był pełny, więc wszystko niedbale rzuciłam w jego kierunku. Rozpuściłam włosy z niskiego kucyka i puściłam strumień wody do wanny. Stanęłam przed lustrem i niepewnie spojrzałam na swoje odbicie. Na twarzy miałam dość dużego siniaka, który przykrył kilka innych, obróciłam się tyłem i ujrzałam kilka starych otarć na łopatkach. Głośno westchnęłam i wrzuciłam czarną bieliznę do reszty prania. Szybko wskoczyłam do wanny i rozkoszowałam się ogarniająym mnie ciepłem. Zamoczyłam włosy i zaczęłam wcierać w nie szampon, wtedy usłyszałam dźwięk zamykanego okna. Na szczęście woda sięgała mojej szyi, a do tego na powierzchni unosiło się mnóstwo piany. Gwałtownie odwróciłam głowę w kierunku parapetu i wnet odetchnęłam z ulgą.

- Cześć. - powiedział Jeffrey Isbell, uśmiechając się zadziornie. Był ubrany w spodnie moro, czarne trapery wojskowe i czarną koszulkę bez żadnych nadruków.

- No cześć. Idź do pokoju i zaczekaj tam na mnie. - powiedziałam, powracając do kąpania. Jeff tylko skinął głową i wyszedł z łazienki, zatrzaskując drzwi. Szybko wysuszyłam włosy ręcznikiem i spostrzegłam, że nie mam tutaj koszulki. Westchnęłam zrezygnowana i zarzuciłam wielki ręcznik na ramiona. Wyszłam z łazienki i przemknęłam przez korytarz jak burza. Wpadłam do pokoju i słysząc kroki na schodach, zamknęłam drzwi na klucz. Zastałam Jeffreya siedzącego na parapecie z moją ulubioną książką w dłoni.

- Wiesz, że tu opisują historię psychopaty o imieniu Jeffrey?- zapytał z wyszczerzem na twarzy, a ja wzruszyłam ramionami. Odwróciłam się do niego tyłem i zaczęłam wygrzebywać z szafki czyste ubrania. Po chwili ręcznik zsunął się z mojego lewego ramienia, odsłaniając wczorajsze siniaki.

- Co to jest…? Kurwa znowu?! - szepnął głośno tuż za mną, a ja natychmiast naciągnęłam ręcznik wyżej. - Ja pierdole! Dziewczyno…czemu ty mu się dajesz?! - dodał, a ja wywróciłam w górze oczami. - Pytałem o coś. - warknął wkurzonym tonem i mocno złapał moje przedramię. Popatrzyłam na niego wilkiem i wyszarpnęłam rękę.

- Nie twoja sprawa. Od kiedy ty się o mnie troszczysz? - zapytałam, unosząc do góry jedną brew.

- Ja pierdole…Angie, jesteśmy przyjaciółmi, zapomniałaś? - odpowiedział już spokojniej i położył mi dłoń na ramieniu. Strąciłam ją w jednej chwili i wyminęłam go. W mgnieniu oka wygrzebałam z szuflady spodnie z łańcuchem. Założyłam czarny top i wygrzebałam z szafki czarny skórzany pas.

- Chodź, bo się spóźnimy. - powiedziałam pod nosem i chwyciłam torbę w dłoń. Kątem oka zobaczyłam jak Isbell wyrzuca ręce w geście bezradności. Uśmiechnęłam się pod nosem i z hukiem otworzyłam drzwi pokoju. Zbiegliśmy po schodach i przemknęliśmy przez korytarz. Chwyciłam moje lekko zniszczone trapery i naciągnęłam je na stopy.

- A ty gdzie idziesz? - zapytał z wyrzutem Bob, którego matka kazała mi nazywać ojczymem.

- Gówno cię to obchodzi. - warknęłam i pociągnęłam Jeffa za rękaw.

- Nie pozwalaj sobie gówniaro! - w akompaniamencie podobnych tekstów wyszliśmy z mojego domu. W milczeniu mijaliśmy kolejne ulice, aż w końcu dotarliśmy pod starą kamienicę, z której dobiegały różne hałasy. Pojawiły się między innymi odgłosy tłuczonego szkła i krzyki.

- Ja pierdole…zawsze musimy po niego przychodzić? - zapytałam znudzonym tonem, a zaraz potem przed budynek wyszedł rudy chłopak. Trzymał się za prawą rękę, z której skapywały pojedyncze kropelki krwi. Jeffrey przyspieszonym krokiem podszedł do niego i spojrzał na twarz kolegi. Ten tylko długimi włosami zasłonił podbite oko i odwrócił głowę w przeciwną stronę.

- W porządku? - zapytał brunet.

- Ta…- odburknął Will i ruszyliśmy przed siebie. W milczeniu dotarliśmy na teren szkoły. Przywitaliśmy się z kilkoma znajomymi. Kiedy weszliśmy do środka, oczy wszystkich skierowały się w naszą stronę. Pomiędzy mną, a Willem szedł Jeff, żeby w razie czego nas rozdzielić.

- Ja mam teraz fizę, na razie. - powiedziałam, patrząc na Jeffa i weszłam pierwszymi schodami na górę. Ze spuszczoną głową szłam korytarzem i powłóczyłam butami kopiąc, niby przez przypadek, wszystkie plecaki leżące pod ścianą. W końcu doszłam do wielkiego okna, z szerokim parapetem. Zgrabnym ruchem usiadłam na nim i zaczęłam przyglądać się swoim butom. Z zamyślenia wyrwał mnie przeszywający dźwięk syreny policyjnej. Wyzywając pod nosem na tych wszystkich nauczycieli, opuściłam teren szkoły i ustawiłam się w dwuszeregu. Musztra obowiązkowa - jak zwykle. Nienawidziłam tego, ale nie było innego wyjścia. Trzeba to trzeba, no nie?

- Nie siadamy pod oknem! Angela proszę przesiądź się do pierwszej ławki.- usłyszałam głos tej nędznej nauczycielki. Zagotowało się we mnie i kiedy przechodziłam obok tej jędzy, uderzyłam starą blondynę z bara. Usiadłam we wskazanej ławce i zaczęłam wytupywać rytm Enter Sandman. - Proszę przestać. - powiedziała tym spokojnym i ciepłym głosem. Nie ma co, baba od fizyki to jakaś jebana oaza spokoju. Potrafi 30 razy powtórzyć temat zanim wszyscy go zapiszą…znaczy…kto pisze ten pisze, nie? Ja na pewno do takich osób nie należę. Po chwili nudzenia się wyciągnęłam z torby zielony zeszyt. Ten sam co zwykle. Otworzyłam go na wolnej stronie i zaczęłam rysować. Kiedy byłam już w połowie obrazka, zadzwonił wybawczy dzwonek. Szybko zerwałam się z miejsca i wybiegłam przed szkołę. O nie, dzisiaj nie mam zamiaru więcej się uczyć. Zanim kilkoro nauczycieli zaczęło za mną krzyczeć', biegłam w stronę obrzeży miasta. Kilka razy oglądałam się za siebie, aż w końcu usłyszałam Jeffreya.

- Angie! - gwałtownie się obróciłam i ujrzałam dwa znajome łby. Rudy i czarny. Do drugiego się uśmiechnęłam, ale rudzielca nie zaszczyciłam najkrótszym spojrzeniem. Ten człowiek po prostu działał mi na nerwy i nie zasługiwał na moje względy. Po chwili Jeff powiedział coś do Williama i zniknął na rogiem.