Rozdział 84. I'm a little dizzy.

Slash

              Siedzieliśmy tak jeszcze przez kilkanaście minut, aż tu nagle Michelle zaczęła szeptać mi do ucha takie rzeczy, że...

- Zimno się robi, dzięki za miłe towarzystwo, ale będziemy się powoli zbierać. - powiedziałem pospiesznie i błyskawicznie pociągnąłem Chelle za dłoń.

- Pewnie pójdą się pieprzyć... - powiedział Duff i zaczął usypiać swoją Joan.

- A żebyś, kurwa, wiedział. - powiedziałem zadowolony, ale Chelle szturchnęła mnie w bok, pouczając, żebym nie przeklinał przy dzieciach. Szybko pożegnaliśmy się ze szczęśliwą rodzinką McKaganów i spokojnie wróciliśmy do domu. Ja to bym pobiegł, ale nie chciałem wzbudzać podejrzeń. Objąłem brunetkę w pasie i popatrzyłem na Jimiego, słodko śpiącego w wózku. Jakie to życie jest zajebiste! W końcu dotarliśmy pod naszą willę. Spokojnie weszliśmy do środka. Ja, jak gdyby nigdy nic, otworzyłem drzwi i pomogłem Michelle wnieść wózek po kilku schodkach. Czterokołowiec został w korytarzu, a my przenieśliśmy małego do jego pokoiku. Pocałowałem go w czubek głowy i ułożyłem maleńkie ciałko w łóżeczku. Michelle nakryła go kocykiem i już po chwili oboje wyszliśmy z pokoiku, zamykając po cichu drzwi. Złapałem brunetkę i mocno ją do siebie przyciągnąłem. Mała objęła mnie w pasie i delikatnie musnęła moją szyję. Przymknąłem powieki i tyłkiem otworzyłem drzwi sypialni. Puściłem Chelle i wszedłem do środka. W pokoju panował półmrok, więc po omacku doszedłem do łóżka i usiadłem na samym środku. Michelle delikatnie pstryknęła czarny guzik i już po chwili w pomieszczeniu zapanowała światłość. Mała lampka koło łóżka pozwoliła mi pooglądać sobie moją ślicznotkę. Zdjąłem koszulkę i wyrzuciłem ją gdzieś na bok. Usłyszałem cichy śmiech Chelle, a już po chwili zauważyłem jej t-shirt, szybujący gdzieś w okolicach sufitu. Oblizałem wargi, a Michy powoli wdrapała się na łóżko, zbliżając się do mnie na czworakach. Seksownie przygryzła wargę i lekko musnęła moje usta. Przymknąłem powieki i cierpliwie czekałem na ciąg dalszy. Mała zaczęła delikatnie całować moją szyję, a ja łaskotałem ją opuszkami palców na wysokości talii. Po chwili jej usta spoczęły no moim torsie. Brunetka zaczęła obcałowywać każdy centymetr mojej skóry. Było mi tak dobrze, że sam nie wiedziałem kiedy wzdychałem, a kiedy mruczałem. Poczułem jak ostry paznokieć Chelle zmierza w kierunku moich spodni. Głośno przełknąłem ślinę i ponownie oblizałem wargi. Nagle ścisnęła moje krocze pazurami, a ja pisnąłem jak panienka.

- O kurwa... - wysyczałem przez zaciśnięte zęby, a Michelle zaczęła się śmiać. No co za bezczelna...baba! - Tak chcesz się bawić? Bardzo proszę. - powiedziałem z uśmiechem i w błyskawicznym tempie obezwładniłem jej ręce, wyciągając je mocno do góry. Przy okazji zerwałem z niej stanik i mocno wpiłem się w jej usta. Po chwili Chelle wyplątała swoje chude dłonie z mojego uścisku i mocno objęła mnie za szyję, praktycznie mnie dusząc. Starałem się jakoś oddychać, aż wreszcie do głowy przyszedł mi znacznie lepszy pomysł. Gwałtownie szarpnąłem za suwak przy jej spodenkach i...ups. Chyba coś urwałem. Michelle wybałuszyła oczy i przestała mnie całować. Oboje podnieśliśmy łby do góry i spojrzeliśmy najpierw na siebie, a potem na suwak.

- Rozjebałeś mi spodnie! - krzyknęła pod nosem, dziwiąc się jednocześnie.

- Same się rozjebały! - odpowiedziałem i zrobiłem minę niewinnego przedszkolaka.

- Zapłacisz mi za to. - dodała i energicznie wpiła się w moje usta. Wreszcie czułem się jak dawniej, a kiedy spadliśmy z łóżka było niemalże identycznie. Dość szybko pozbyliśmy się ubrań i w końcu mogłem nacieszyć się całym ciałem mojego aniołka, a raczej...diabełka.

Michelle

             Kropelki potu spływały po moim ciele, a ja wciąż drżałam pod wpływem najmniejszego dotyku Saula. Wyciągnęłam dłoń w stronę lampki i wyłączyłam światło. Kudłaty łeb usadowił się na moim biuście i tak leżał i dyszał, dopóki go z siebie nie zepchnęłam.

- Michelle...! - jęknął rozpaczliwie i wtulił łeb w poduszkę. Zaśmiałam się pod nosem i zarzuciłam na siebie tylko jakąś koszulkę. Wyszłam z pokoju, uśmiechając się pod nosem. Odrzuciłam włosy do tyłu i weszłam do łazienki. Pokręciłam głową, z niedowierzaniem patrząc w lustro i postanowiłam wziąć szybki prysznic. Nagle poczułam jak ktoś obejmuje mnie w pasie. Był to oczywiście mój mężczyzna. Powoli całował moją szyję, usta i przytulał mnie tak czule, że miałam ochotę zostać pod prysznicem na zawsze. Niestety kiedyś trzeba stąd wyjść. Po kilkunastu minutach zakręciłam wodę i oboje owinęliśmy się ręcznikami. Potem założyliśmy na siebie tylko cienkie szlafroki i wróciliśmy do sypialni. Pożyczyłam od Slasha starą koszulkę i szybko się w nią przebrałam. Założyłam jeszcze szare majtki i ułożyłam się na swojej połowie łóżka. Brunet przez chwilę chodził po pokoju, aż wreszcie w samych bokserkach wskoczył na miejsce obok mnie. Ułożyłam głowę na jego prawym ramieniu i przymknęłam powieki.

- Kocham cię...wiesz? - zapytał szeptem, a ja lekko się uśmiechnęłam i zamruczałam twierdząco...

Steven

              Rano obudziły mnie zimne dreszcze. Otworzyłem oczy i czekałem aż obraz się ustabilizuje. Kiedy ostrość widzenia powróciła, nie zobaczyłem Katrin. Przetarłem twarz dłonią i spojrzałem na otwartą szufladę mojej szafki nocnej. Na mojej twarzy zawitało przerażenie, które było całkowicie na miejscu. Zajrzałem do środka i spostrzegłem, że małe pudełeczko, które było ukryte na samym dnie teraz leży otwarte, na dodatek bez połowy zawartości. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem szukać Katrin. - Kochanie...? - zawołałem, wystawiając łeb z sypialni. Nikt mi nie odpowiedział, więc wkurzony na samego siebie poszedłem do kuchni, salonu, aż wreszcie zobaczyłem ją w łazience. Klęczała na podłodze, wrzucając do muszli moje zapasy. - Katrin... - zacząłem niepewnie, a blondynka poderwała się z miejsca i spojrzała mi w oczy. Chyba po raz pierwszy w życiu wiedziałem, że ona płacze przeze mnie. Byłem tego pewien. - Przepraszam... - powiedziałem, z żalem patrząc w te smutne, załzawione oczy dziewczyny.

- Myślałam, że...że jesteśmy ze sobą szczerzy...tak naprawdę...- powiedziała słabym głosem, po czym spuściła wzrok.

- Ja nie chciałem cię martwić...przysięgam, że więcej nie zobaczysz tego świństwa w domu. - podszedłem bliżej niej i spojrzałem na swoje lekko roztrzęsione dłonie.

- Nie w domu? Będziesz teraz ćpał jak dawniej? Z kumplami w barze!? - wrzasnęła, a łzy popłynęły po jej zarumienionych policzkach.

- Nie o to chodzi...nie chcę już brać. Uwierz mi... - dodałem, podchodząc maksymalnie blisko. Dzieliły nas centymetry, lecz Katrin za wszelką cenę unikała mojego wzroku.

- Wierzyłam ci. I co? Zajebiście na tym wyszłam, nie uważasz? Jak mogłam niczego nie zauważyć? - powiedziała i ominęła mnie, szturchając w ramię. Przymknąłem powieki i chyba dotarło do mnie, że długo już tego nie ukryję.

              Po południu wyszedłem z domu, nie mówiąc mojej żonie o niczym. Byłem bezsilny, a nie chciałem patrzeć w jej zapłakane oczy. Co chwilę, gdzie nie spojrzałem, mijałem reklamy terapii odwykowej, psychologa od uzależnień, ale za każdym razem zbywałem się myślą, że tylko ja mogę sobie pomóc. Nikt inny.

- Steven Adler!? - krzyknął jakiś dzieciak i podbiegł do mnie, wyrywając kartkę z zeszytu, który właśnie trzymał w dłoni. - Da mi pan autograf!? Proszę! - dodał, a ja nie miałem serca mu odmówić.

- Jasne, dla kogo? - zapytałem, lekko się uśmiechając.

- Jason i Maggie. - odparł z uśmiechem i wcisnął mi do ręki cienkopis. Szybko nabazgrałem kilka słów na kawałku papieru i oddałem mu bezwartościowy świstek. - Dziękuję! - odparł i w podskokach pobiegł w swoją stronę. Chciałbym mieć takiego syna. Wesołego, takiego, który nie miałby problemów. Swoją drogą, ciekawe czemu jeszcze poważnie nie porozmawiałem o tym z Katrin? Wszyscy pozostali mają już swoje małe pociechy... W zamyśleniu zapędziłem się na jakąś melinę. Trafiali tu wszyscy, który choć przez chwilę byli w rozterce psychicznej. Niektórzy w ogóle stąd nie wychodzili, a inni wracali zbyt często. Ja byłem tak pomiędzy. Chciałem z tym skończyć, ale kiedy tylko myślałem, że to dobry moment, pojawiały się gigantyczne problemy, z którymi nie poradziłby sobie nawet batalion piechoty morskiej. Ćpałem, bo chciałem i to był tylko i wyłącznie mój problem. Najgorsze było to, że ciągle wydawało mi się, że jestem sobie w stanie z tym poradzić, a gdy tylko przypominałem sobie to błogie uczucie... Byłem słaby i codziennie to sobie powtarzałem. Z chłopakami, na próbach, starałem się zachowywać normalnie. Tak, żeby niczego nie zauważyli. W domu dawałem sobie na luz, ale Katrin była szczęśliwa. Aż do dzisiaj.

- Czego potrzebujesz? - zapytał koleś w moim wieku. Ten sam co zawsze.

- Niczego nie chcę...albo nie...daj mi kokainę. - powiedziałem i kolejny raz nawrzeszczałem na siebie za własną głupotę. Koleś nic więcej nie mówił tylko włożył mi kilka małych torebek do kieszeni kurtki, a ja wepchnąłem mu do ręki plik pieniędzy. Rozstaliśmy się bez słowa i każdy z nas poszedł w przeciwną stronę. Przez kilka godzin błąkałem się po Sunset, mając świadomość, że niosę ze sobą dość dużą ilość dragów. Z jednej strony chciałem, żeby złapała mnie policja, a wtedy mógłbym uczciwie przyznać przed samym sobą, że dzisiaj nie wezmę. Jeśli to jednak nie nastąpi, będę zmuszony zlikwidować całą działkę jeszcze przed powrotem do domu. Wszedłem do Roxy i kiwnąłem głową na ochroniarza. Już mnie nie przeszukiwali. Byłem w końcu gwiazdą, więc to normalne, że wnoszę towar na imprezy. Nie chciałem ćpać sam, ale było mi głupio dzwonić po któregoś z chłopaków. W końcu oni jakoś z tego wyszli. Po chwili do mojego stolika przysiadł się jakiś młody chłopak.

- Masz pożyczyć fajkę? - zapytał, lecz jego twarz pokazywała, że jeśli zaraz się nie zrzyga, to oczy wyjdą mu z czaszki. Po chwili zaczął kaszleć, a ja postanowiłem mu pomóc. Ile razy mnie uratował zupełnie obcy człowiek? Chwyciłem kolesia za ramię i zaprowadziłem go do kibla. Rzygał z pół godziny, a potem zasnął na podłodze jak małe dziecko. Wszystko się zmieniło, nawet ja. Wróciłem do domu i przypomniałem sobie o mojej dawce w kieszeni. Na samą myśl o odległości, która dzieliła mnie od świętego spokoju nie mogłem opanować dreszczy na całym ciele. Zajrzałem do sypialni, gdzie spokojnie spała Katrin. Potem poszedłem do łazienki i rozsypałem sobie trochę białego proszku na umywalce. Szybko wciągnąłem niecałą kreskę i w ubraniu wszedłem pod prysznic...

Axl

              Ja, młody, zdolny, przystojny i niewyobrażalnie inteligentny tatuś Rose zabrałem mojego szkraba do sklepu. Mały był szczęśliwy, bo mógł pooglądać nowe otoczenie, Kate była szczęśliwa, bo mogła odpocząć od opieki nad dzieckiem, a ja byłem szczęśliwy, bo mogłem całemu światu pochwalić się własnym potomkiem. Roger nawet nie zwracał uwagi na to, jak pięknie mu śpiewałem, po prostu gapił się przed siebie z lekko rozchylonymi ustami i ślinił się na widok każdej migoczącej reklamy. Gdy w końcu dojechaliśmy na miejsce, wygodnie ułożyłem go sobie na ramieniu i poszliśmy po wózek. Trolley był na drobniaki, więc musiałem wrócić do auta po jakieś marne grosze, co z kolei nie spodobało się Rogerowi, bo zaczął płakać. Trochę spanikowałem. W końcu jeszcze nie zostałem sam na sam z płaczącym dzieckiem, bez Kate w promieniu 5km. Po paru minutach zdołałem go uspokoić i z wielkim uśmiechem usadowiłem maluszka w nosidełku w wózku. Kiedy mały zorientował się, że jedziemy, słodko się zaśmiał. Kiedyś ludzie schodzili mi z drogi, a teraz tylko się uśmiechają i ewentualnie przepuszczają w przejściu. Z jednej strony to cieszy, ale z drugiej...chyba wolałem jak się mnie bali. W zamyśleniu wszedłem do sklepu i zacząłem rozglądać się za jakimś ciekawym działem. Pierwsze rzuciły mi się w oczy czerwone, koronkowe staniki na wystawie, ale to chyba nie jest dobry pomysł, jeszcze nie. Potem ujrzałem półki zawalone kolorowymi opakowaniami, więc nie przyglądając się zbytnio, ruszyłem w ich stronę.

- No to co kupujemy malutki? Chcesz cukiereczka? - z wielkim uśmiechem na twarzy połaskotałem Rogera po brzuszku i zatrzymałem wózek przed wielkim regałem z kolorowymi...podpaskami? Kuźwa, myślałem, że to jakieś ciastka! Szybko wycofałem się z alejki i nagle wjechałem w czyiś wózek.

- Ups, przepraszam. Nie zauważyłem pa...Axl? - 

- Cholera, to ja prze...Slash? - powiedzieliśmy jednocześnie i roześmialiśmy się również w tym samym czasie.

- Stary! Co ty tu robisz? - zapytał, szczerząc się do wszystkich naokoło. Po chwili podaliśmy sobie ręce i zaczęliśmy iść w tę samą stronę.

- A wiesz...sobota jest, to zakupy trzeba zrobić, nie? - zaśmiałem się i poklepałem Mulata po plecach. Ten zawtórował mi cichym chichotem i razem dotarliśmy na dział "Warzywa i owoce". Rozmawiając, wrzucaliśmy do koszyków wszystko co popadło. Zaraz...po chuj mi 5 kg czosnku? Odłożyłem worek gdzieś do kosza z pomarańczami i dogoniłem Hudsona.

- Jak tam Jimi? - zapytałem, ale widząc, że dzieciak ze wszystkiego się śmieje, nie musiałem czekać na odpowiedź uradowanego tatusia.

- Zajebiście jak widać, a Roger? Co u Kate? - wujek Slash odparł pytająco i wyciągnął swojego brzdąca z wózka.

- Świetnie, chyba zaczniemy się starać o kolejne dziecko. - przyznałem dość niepewnie, a Slash wybuchnął głośnym śmiechem.

- Słyszysz młody? Będą robić dzidziusia. - zaśmiał się ciszej i podrzucił swoje pokolenie do góry. - Gratuluję! Albo nie, pogratuluję jak coś się wykluje! - dodał, gdy weszliśmy w ogromną alejkę ze słodyczami. Kiedy byłem mały takie ilości czekolady widziałem tylko w snach, więc nie tracąc czasu, postanowiłem nadrobić stracone lata. - Dobrze się czujesz? - zapytał nagle Slash, stając obok mnie i drapiąc się po głowie z podziwem wymalowanym na twarzy.

- Co? Stać mnie, to kupuję. - prowokacyjnie się uśmiechnąłem i popatrzyłem na prawie pusty wózek gitarzysty.

- Tak chcesz grać...? Za 30 minut przy ostatniej kasie, zobaczymy kogo stać na więcej! - rzucił z uśmiechem i pobiegł nie wiadomo gdzie, prowadząc przed sobą wózek. Wzruszyłem ramionami i dopiero po chwili dotarło do mnie, że on rzucił mi wyzwanie! Spojrzałem na zegarek: 14:09. Znacznie przyspieszyłem i ręką spychałem do koszyka wszystko, co napotkałem na swojej drodze, uważając jednocześnie, żeby nie uszkodzić Rogera. Przemierzałem właśnie środek sklepu, kiedy ktoś mocno wbił palce w mój bok.

- Czas leci Axl! - Slash przejeżdżał na wózku i przy okazji mnie zaczepił. Zaraz!? Skąd on tyle tego wziął!? Teraz zawartość jego koszyka kilkakrotnie przewyższała moją. Rozdziawiłem usta ze zdziwienia i postanowiłem nie dać za wygraną. Zwiedziłem większość stoisk, aż w końcu dotarłem na jakiś sportowy dział. Spojrzałem na zegarek: 14:28. Za 11 minut mamy spotkać się przy kasie, więc korzystając z chwili włożyłem do wózka najdroższą rzecz jaką widziałem - mały skuter za 1500$. Tego na pewno nie przebije! O czasie stanąłem przy kasie i zobaczyłem wyszczerzonego Hudsona, który po drodze gubił jakieś małe rzeczy. Roześmiałem się szyderczo, kiedy z niepokojem spojrzał na mój ładunek...

***

A więc powracam. Rozdział nudny, ale uznajmy, że tak musi na razie być, aby wprowadzić Was w odpowiedni klimat. Tak więc kilka najbliższych rozdziałów będzie takich jak ten - nudnych do kwadratu, ale obiecuję, że wszystko wynagrodzę Wam w przyszłości xD

Do zobaczenia w ferie mordeczki ^ ^