Rozdział 86. Luck changed.

Hyhy dzięki szatańskie zboczuchy za AŻ tyle wyświetleń! ☺

***
 
Michelle

                   Było prawie rano. Obudziłam się wcześniej, bo strasznie chciało mi się siku. Powoli oderwałam się od cieplutkiego ciała mojego Kudłacza i poszłam się załatwić. Co z tego, że całkiem nago? Mam w końcu prawo paradować po domu jak chcę. Spuściłam wodę, umyłam i dokładnie wytarłam rączki, po czym wróciłam do sypialni. Saul leżał na łóżku w niezmienionej pozycji. Teraz miał jeszcze tylko trochę rozchylone usta. Przygryzłam wargę i nie byłam w stanie obejść się bez złożenia delikatnego pocałunku na malinowych wargach. Niedźwiedź mruknął coś pod nosem i objął mnie mocniej w talii. Z powrotem wtuliłam się w jego tors i próbowałam zasnąć. Wtedy wybuchł alarm. Jimi zaczął rozpaczliwie płakać, a my jednocześnie założyliśmy szlafroki i pobiegliśmy w stronę jego pokoiku. Przez chwilę bałam się, że coś stało. Na szczęście mały był cały i zdrowy. Slash pierwszy wyciągnął go z łóżeczka i z zamkniętymi oczami, zaczął lekko kołysać go w powietrzu. Tak jak robił to zawsze, aby mały się uspokoił. Niewiarygodne jak dobrze Jimi czuł się w ramionach tatusia. Czasem nawet zastanawiałam się, czy nie lepiej niż w moich.

- Idź spać, a ja się nim zajmę. - wyszeptał po chwili, patrząc jak mały się wycisza.

- Na pewno? - marzyłam o tym, żeby odpowiedział "tak".

- Tak. - dodał, a ja z uśmiechem pocałowałam go w policzek i wróciłam do pokoju. Zakładając pierwszą napotkaną rzecz, wskoczyłam do jeszcze ciepłego łóżka...

                    Po kilkudziesięciu minutach znów otworzyłam oczy i zobaczyłam Saula, chodzącego wokół pokoju z Jimim na rękach.

- Zobacz maleńki...mamusia wstała. - wyszeptał z uśmiechem i połaskotał maleństwo za uchem. Wyszczerzyłam się z radością i wyciągnęłam ręce w stronę moich chłopców. Slash podał mi dość spokojnego Jimiego, a sam przykucnął obok i wpatrywał się w naszą dwójkę. Zaczęłam bawić się z maleństwem, które na każdy mój ruch reagowało przesłodkim śmiechem. Byłam wniebowzięta i nie zauważyłam, że Saul, chichocząc pod nosem, przygląda się naszej dwójce.

- Co? - zapytałam po chwili, podnosząc wzrok na Mulata.

- Kocham was. - odparł i wpił się w moje usta...

Izzy

                   W końcu się obudziłem. Może to i głupie, ale ostatnio wolę się budzić niż zasypiać. W końcu gdy nie śpię, mogę zajmować się Janis i Brianem. To najcudowniejsze stworzonka na ziemi, a do tego moje własne! Janis podała się do mamusi, a Brian oczywiście do mnie. Przytuliłem moją piękną Letty i postanowiłem poczekać jeszcze chwilę, aż się obudzi. Po paru minutach brunetka zaczęła się przeciągać, przypadkowo szturchając mnie w bok. Zaśmiałem się, widząc jej dezorientację i cmoknąłem w czubek głowy.

- Witaj księżniczko. - mruknąłem z uśmiechem i dostałem soczystego całusa.

- Witaj księciuniu. - odparła, parskając śmiechem.

- Ej! Ja nie jestem tym z Gumisiów! - dopiero po chwili dotarł do mnie sens jej wypowiedzi, ale było już za późno. Letty wystawiła język i wyszła z sypialni, ubierając moją ulubioną koszulkę. Założyłem sobie ręce za głowę i przez chwilę zastanawiałem się co by było gdybym nie spotkał Axla i nie wyjechałbym do LA. Nie byłbym również na Karaibach i nie spotkałbym mojej Letty, a wtedy nie urodziłyby się moje dzieci. Stradlin do chuja ogarnij się! Szybko zerwałem się z miejsca, ubrałem najlepsze ciuchy i popędziłem do pokoju, w którym spały maluchy. W pierwszym łóżeczku od drzwi leżał Brian, więc jego pierwszego dostałem w swoje łapki. Przytuliłem go do serca i poklepałem po pleckach. Mały zamruczał coś pod nosem i położył zaciśnięte piąstki na moim ramieniu.

- Tata! - po...powiedział!

- Co powiedziałeś!? - krzyknąłem z uśmiechem i wyciągnąłem go na rękach przed siebie.

- Tatuś! - dodał, a mnie aż oczy się zaszkliły. Mały zaczął rączkami badać moją twarz, a ja stałem w bezruchu i patrzyłem w jego niebieskie tęczówki. Nagle Janis zaczęła cicho łkać, więc automatycznie i ją wziąłem w swoje ramiona.

- Już maleńka...cichutko...zaraz przyjdzie mamusia i... o już jest! - dodałem w zachwycie i podałem Letty naszą malutką dziewczynkę.

- Ciii...- wyszeptała z uśmiechem i ułożyła sobie płaczącą Janis na rękach.

Katrin

                   Byłam przerażona. Założyłam pierwsze lepsze ciuchy i  wybiegłam z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Szybkim krokiem przemierzałam uliczkę, na której mieszkaliśmy i mijając kolejne dwie, zatrzymałam taksówkę.

- Na River Street 167A. - rzuciłam nerwowo i zaczęłam grzebać w jasnej torebce. Z tego wszystkiego zapomniałam zabrać kluczy, a może je zgubiłam? Zastanawiając się gdzie mogłam je zostawić, straciłam parę minut, w ciągu których zdążyliśmy dojechać do celu. Zapłaciłam kierowcy i wbiegłam do budynku. W poczekalni siedziała tylko jedna pani z brzuszkiem i uśmiechała się promiennie do każdego kto przechodził obok niej. W recepcji zarejestrowałam swoją kartę i usiadłam naprzeciwko kobiety w kwiecistej sukience.

- Niech się pani nie denerwuje. Początki są zawsze trudne. - odparła, kiedy inna kobieta wyszła z gabinetu, a lekarz wywołał nazwisko Johnson, po czym zamknęła drzwi, wszedłszy do środka. Ciężko westchnęłam i dla zabicia czasu sięgnęłam po jakąś gazetkę o zdrowiu, leżącą na krześle obok. Żaden artykuł jakoś szczególnie  nie przykuł mojej uwagi, mimo to lektura tak mnie wciągnęła, że straciłam rachubę czasu.

- Pani Adler. - powiedział lekarz donośnym, męskim głosem, a ja zaczęłam trząść się niczym galareta. Przekroczyłam srebrny próg i zamknęłam drzwi.

 Izzy

                   Ah...ta moja życiowa sielanka jest po prostu zajebista. Siedziałem w moim Gabinecie Mistrza i tworzyłem trzecią z rzędu piosenkę. Ostatnio miałem niesłychanie dobrą wenę i chęć do pisania tekstów. Axl będzie zadowolony, bo za pół roku wchodzimy do studnia z nowymi kawałkami.

- Katrin przyszła przed chwilą. Ona jest załamana... - do pokoju bez pukania weszła Letty.

- Coś jej się stało? Steven jej coś zrobił? - zapytałem niepewnie, ale ona pokręciła przecząco głową.

- Nic nie chce mi powiedzieć. - odparła po chwili. Tyłkiem oparła się o parapet i zaczęła intensywnie zastanawiać się nad czymś. - No powiedz coś. - rzuciła z wyrzutem i popatrzyła na moją zdezorientowaną twarz. Wzruszyłem tylko bezradnie ramionami i spuściłem wzrok. Co miałem niby powiedzieć? Może jest w ciąży i boi się powiedzieć o tym Stevenowi? Po chwili razem zeszliśmy na dół. Kiedy zobaczyłem zapłakaną Katrin coś ścisnęło mnie w gardle. - Cześć. - rzekłem niepewnie i usiadłem naprzeciwko niej przy stole.

- Izzy...błagam...powiedz, co ja takiego zrobiłam? - zapytała roztrzęsionym głosem, a mnie przeszyło jej bolesne spojrzenie. Rzuciłem okiem na Letty, która kiwnęła głową, mówiąc "pociesz ją jakoś kretynie". W mgnieniu oka stanąłem obok blondynki i ostrożnie ją przytuliłem. Zacząłem delikatnie głaskać jej miękkie włosy i pozwoliłem wypłakać się w moją koszulkę.

Duff

                   Rano wybraliśmy się z Lizzy i Joan na spacer. Nasza mała córeczka rosła w oczach! Już zaczynała raczkować. Lise ze szczęścia zadzwoniła nawet do Michelle, ale ta była jakaś taka...zasapana? Tak mi mówiła, czyli wiadomo co robili. Slash to jest jednak wiecznie niewyżyty. Nie wiem jak on tak potrafi...wraca z trasy to pieprzy na zapas, czy jak?

- Duff! Obiad na stole! - krzyknęła Liz, a ja odłożyłem gitarę na bok i popatrzyłem na Joan, która prześlicznie wyglądała w różowych śpioszkach w żyrafy. Pocałowałem małą w policzek i z uśmiechem na ustach poszedłem do kuchni. Kiedy miałem przekroczyć próg, poślizgnąłem się na wypastowanej podłodze i upadłem na tyłek. Kurwa, a już myślałem, że nauczyłem się chodzić! Lise zaczęła się cicho śmiać i po postawieniu dwóch kubków na stole, podeszła i zaczęła mnie podnosić. Po chwili stanąłem naprzeciwko mojej kobiety. Przytuliłem się i pocałowałem ją w policzek.

- Mmm... pięknie pachnie! - mówiłem prawdę. Danie na talerzu, czymkolwiek było, wyglądało znakomicie. Usiadłem na krześle i usłyszałem dziwne chrupnięcie. - Lise...musimy kupić nowe krzesła... - powiedziałem i nagle runąłem na ziemię.

Steven

                    Katrin wyszła rano cała w nerwach i do tej pory nie wróciła. Może...jest w ciąży i poszła do lekarza? Z taką radosną myślą usiadłem na kanapie w salonie i czekałam aż wróci. Około 15:00 zasnąłem, pogrążony w marzeniach.

                     Gwałtownie podskoczyłem, słysząc jak ktoś mocno zatrzaskuje drzwi. Przetarłem twarz dłonią i szybko podniosłem się do pozycji siedzącej.

- Katrin? - obejrzałem się do tyłu i ujrzałem zapłakaną twarz mojej blondynki. - Maleńka...co się stało? - zapytałem przerażony i w mgnieniu oka podbiegłem do roztrzepanej dziewczyny.

- Steven... ja cię tak cholernie przepraszam. - wyszeptała przerażona, a ja byłem niemal pewien, że zaraz powie "jestem w ciąży".

- Ci...wszystko będzie dobrze...poradzimy sobie...- zacząłem mówić, jednocześnie uśmiechając się pod nosem. - Wychowamy to dziecko razem... ja rzucę...- Katrin zamarła. Przestała płakać i z wielkim bólem popatrzyła mi w oczy.

- Ja...nie jestem w ciąży...- odparła i dopiero teraz zobaczyłem jak bardzo jest zrozpaczona. - Nigdy nie będę mogła mieć dzieci. - dodała i uciekła mi sprzed nosa...

***

Przepraszam Stevie...nie chciałam Cię tak skrzywdzić. [przyp. Michelle.]