Rozdział 96. Nothin to lose.

Dedykacja dla  Oria za komentarz nr 2000 ♥
oraz dla takiej jednej Weroniki, którą znam od baaardzo dawna (nie wiem, czy nadal to czytasz, ale jeśli tak to wiedz, że się cieszę ;D)

***

Michelle

                          Następnego dnia wstałam około 8:00, mając nadzieję, że zdążę jeszcze raz powiedzieć Adlerom, że trzymam za nich kciuki. Wyplątałam się z objęć mojego Kudłacza i po cichu ubrałam się w czarne rurki. Było mi trochę zimno, więc zarzuciłam sobie na ramiona skórzaną kurtkę Slasha i w czerwonych trampkach wyszłam z pokoju. Zapukałam do Stevena i Katrin, ale nikt nie odpowiadał. No trudno. Może już pojechali. Westchnęłam pod nosem i już miałam wrócić do mieszkania, kiedy naszła mnie niewyobrażalna ochota na zapalenie papierosa. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale raz na jakiś czas mogłam sobie pozwolić na taki luksus. Wyczułam paczkę fajek w kieszeni Hudsona, więc z lekkim uśmiechem na ustach pokonałam schody i usadowiłam się na betonowej platformie przed niewielką sadzawką. Wyciągnęłam paczkę i szukałam zapalniczki, która była w kieszeni wyżej. Odpaliłam i od razu zaciągnęłam się rakotwórczym dymem. Kilka razy zakaszlałam, ale potem szło mi całkiem nieźle. Kiedy skończyłam, szybkim krokiem wróciłam na górę. Ponownie wybrałam schody, bo ostatnio przestałam ufać windom. Kiedy wtargnęłam do pokoju Slash stanął przede mną ze spuszczoną głową.

- Ja ci to wszystko wyjaśnię... - powiedział poddenerwowanym głosem, nie podnosząc wzroku.

- Co takiego? - zapytałam całkowicie zdezorientowana jego słowami. Saul popatrzył na zapalniczkę i paczkę fajek, które trzymałam w dłoni. Gwałtownie podniósł głowę i niepewnie się uśmiechnął.

- Stłukłem wazon... - odparł, podchodząc bliżej i przytulając mnie z wielką miłością. Zaśmiałam się nerwowo, zupełnie nie wiedząc o co chodzi.

- Od kiedy ty palisz? - zapytał, wciąż mocno mnie ściskając.

- Od dzisiaj. -  odpowiedziałam niepewnie.

Slash

                          Nie znalazła? O kurwa...jak dobrze. Odetchnąłem z ulgą i jeszcze przez chwilę tuliłem do siebie zdziwioną brunetkę. Nieźle się wystraszyłem. Po chwili Michelle oderwała się ode mnie i zrzuciła kurtkę z ramion. Gdy tylko wyciągnęła torbę spod łóżka, odwiesiłem kurtkę na wieszak i zacząłem się zastanawiać, gdzie ten pieruński woreczek będzie bezpieczny.

- Saulie! - krzyknęła Chelle gdzieś z łazienki. Nerwowo wyciągnąłem plastikowy pakunek i włożyłem go do tylnej kieszeni spodni. - Pomożesz mi, czy znowu mam cię spakować? - zapytała, wciąż będąc w drugim pomieszczeniu.

- Pójdę po Jimiego i zaraz ci pomogę! - krzyknąłem i wyszedłem z pokoju, trzaskając drzwiami. Czułem jak pocą mi się dłonie, nagle zrobiło mi się gorąco. Wpadłem do pokoju i zastałem w nim Izzy'ego i Letty, którzy nachyleni nad łóżeczkiem, śmiali się wraz z Janis i Brianem.

- Cześć. Za ile wyjeżdżamy? - zapytałem, biorąc rozbudzonego Jimiego w swoje objęcia.

- Za jakąś godzinę, a gdzie ci się tak śpieszy? - odparł Stradlin i popatrzył na mnie pytająco.

- Nigdzie, tak pytałem. - zdobyłem się na niewielki uśmiech i wyszedłem z pokoju. W korytarzu zderzyliśmy się z Axlem, ale szybko przeprosiliśmy i wpadliśmy do naszego tymczasowego lokum.

- Mama! - powiedział Jimi i kazał mi się zanieść do mamusi. Tak też zrobiłem. Jimi przez chwilę bawił się z mamą, a gdy brunetka odstawiła go na ziemię, zaczął powoli iść w stronę łóżka. Michelle cholernie się ucieszyła, a ja nie potrafiłem. Nie mogłem wyprzeć z umysłu myśli o zawartości woreczka.

- Idę się odlać. - mruknąłem i udało mi się lekko uśmiechnąć. W chwilę później odwróciłem się na pięcie i wszedłem do łazienki. Stanąłem przed lustrem i zacząłem moczyć twarz lodowatą wodą.

- Saul...co się z tobą dzieje? - nagle do pomieszczenia weszła Michelle i stanęła obok mnie z założonymi rękami. Nie odezwałem się, nawet nie oderwałem dłoni od oczu. - Mnie możesz wszystko powiedzieć... - dodała i położyła mi dłoń na ramieniu. Mimo to nie zamierzałem się ruszyć. - Masz jakieś...kłopoty? - zapytała półszeptem, a ja gwałtownie się cofnąłem i popatrzyłem na nią niepewnym wzrokiem.

- Nie, po prostu ostatnio jakoś źle się czuję. - odpowiedziałem po krótkim namyśle i zmierzyłem ją wzrokiem od góry do dołu.

- Może powinieneś iść do lekarza...- odwróciłem wzrok i przymknąłem powieki, zaciskając jednocześnie pięści. Co mi kurwa lekarz poradzi?

- Ładnie wyglądasz. - powiedziałem ze szczerym uśmiechem i patrzyłem jak Michelle totalnie głupieje.

- Ta...dobra...to chodź mi pomóc w pakowaniu. - była trochę zdezorientowana, a ja czułem, że robię z siebie kompletnego idiotę. Szybko zabraliśmy wszystkie rzeczy i 15 minut przed czasem siedzieliśmy już przed recepcją.

- Tata! - powiedział wesoło Jimi i wyciągnął rączki w moją stronę. Uśmiechnąłem się, widząc jego radosną minę i podniosłem go z ziemi.

- Chcesz samolocik? - zapytałem, na chwilę zapominając o wszystkim.

- Tak! - odparł, a ja spełniłem jego życzenie. Mały szybował w górze jak na samolot przystało, aż do momentu gdy zobaczył Rogera. - Tam! Cem tam! - zawołał wesoło i wskazał na Rose'a, który trzymał Jimiego w swoich dłoniach. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia i w tej samej chwili wznieśliśmy dzieciaki do góry, biegnąc w swoją stronę. Roger i Jimi śmiali się jak opętani, więc i my poszliśmy w ich ślady. Wszyscy zebrani wokół nas, klaskali i śmiali się w podobny sposób.

- O nie! Huston mamy problem! Lewy silnik rozjebała kaczka...znaczy...ee...lewy silnik wysiada! Zaraz jebn...zderzymy się z drugim samolotem! - krzyknąłem, a Jimi głośniej się zaśmiał. Upozorowaliśmy wypadek, wpadając na siebie i w zwolnionym tempie upadliśmy na ziemię, chroniąc dzieciaki przed uszkodzeniem. Reszta biła nam brawo, a my podnieśliśmy się do pionu i przybiliśmy sobie po piątce...

                          Podróż do LA nie była już taka męcząca. Przez cały czas bawiliśmy się z dzieciakami lub po prostu gadaliśmy, zastanawiając się gdzie właśnie teraz są Adlerowie. Po powrocie do domów zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę od grania. Ponad miesiąc nie zagraliśmy razem żadnego utworu. Czasem dzwoniliśmy do siebie, ale wszystko znowu zaczęło wracać do normy i coraz mniej czasu poświęcaliśmy na jakiekolwiek dawanie sobie znaków życia.

                          Jimi znowu zasnął w moich ramionach, więc przez chwilę byłem unieruchomiony. W końcu jednak zaniosłem małego do pokoju i usiadłem przed jego łóżeczkiem. Zamyśliłem się przez moment i tak jakoś wyszło, że zasnąłem...

- Saulie...ej! Obudź się...żyjesz...? - Michelle w końcu udało się mnie obudzić. Już chciałem coś powiedzieć, ale brunetka położyła mi palec na ustach i dała znak, żebym poszedł za nią. Tak też zrobiłem i już po chwili byłem w łazience. Chelle podeszła bliżej i popatrzyła mi w oczy. Zadziornie się uśmiechnąłem, wiedząc co aktualnie chodzi jej po głowie. Położyłem dłonie na biodrach brunetki i powoli zbliżałem się do jej ust. Delikatne całusy, przerodziły się w podniecający i namiętny ciąg. Delikatnie wsunąłem dłonie pod jej bluzkę, na co Chelle odpowiedziała mi gwałtownym podciągnięciem mojej koszulki do góry. Oderwałem się od niej i śmiejąc się pod nosem, zacząłem rozsuwać spodenki zniecierpliwionej kobiety. Później weszliśmy pod prysznic i zaczęliśmy nakręcać się nawzajem.

- Jesteś jakiś spięty... - wyszeptała Michelle i odsunęła się na chwilę.

- Wydaje ci się maleńka. - odpowiedziałem, wpijając się w jej usta...

Axl

                          Rano obdzwoniłem chłopaków i kazałem im przyjechać do mnie. Miałem bowiem niespodziankę. Kate umówiła się z Letty, więc chata była wolna, bo zabrała również Rogera. Wszyscy zjawili się o czasie, co bardzo mnie zdziwiło. Usiedliśmy w ogrodzie i zaczęliśmy rozmowę.

- To po co nas tu ściągnąłeś? - zapytał Izzy, wygodniej rozsiadając się na miękkim fotelu.

- Jak wiecie...potrzebujemy perkusisty. - odpowiedziałem, prostując plecy. - O! W samą porę. - właśnie ktoś zadzwonił do drzwi. Zerwałem się z miejsca i popędziłem otworzyć. - Cześć. Mów mi Axl. - przywitałem się ze spodziewanym gościem i wskazałem mu drogę do ogrodu. - Więc...to jest Matt. - chłopcy byli trochę zdziwieni, ale całkiem życzliwie patrzyli na blondyna.

- Matt Sorum. - przedstawił się blondyn i zapanowała niezręczna cisza.

- To ile już grasz? - spytał nagle McKagan.

- To wy sobie pogadajcie, a ja przyniosę coś do żarcia. - powiedziałem z lekkim uśmiechem i zostawiłem nowego perkusistę na pastwę losu. Po paru minutach wróciłem z ośmioma paczkami chrupek i zgrzewką piwa. Dopiero gdy każdy wypił przynajmniej po jednym, rozmowa jakoś zaczęła się kleić. Wtedy moi popieprzeni goście zażyczyli sobie czegoś mocniejszego, więc przyniosłem dwie butelki Danielsa. Jedną chwycił Duff, a drugą Slash. Czyli można się z nimi pożegnać.

- Masz chociaż dziewczynę? - zapytał nasz gitarzysta prowadzący, siadając tuż obok Matta.

- Mam, a co? - odparł blondyn i wziął sporego łyka z gwinta.

- Nie licz na to, że się zamienię. -  wybełkotał Hudson i wstał z miejsca. - Wracam do domu. Cześć. - mruknął i zatoczył się przy wejściu do domu.

- Zaczekaj! Podwieziesz mnie? - za gitarzystą popędził ledwo przytomny Duff.

- Jasne. - rzekł niezbyt świadomie i zarzucił rękę na ramię basisty.

- Chyba nie chcesz prowadzić w takim stanie... - krzyknąłem w obawie, że nie usłyszy.

- Spokojnie...jestem na rowerze. - dodał, a ja trochę się uspokoiłem.