Rozdział 89. Anniversary.

To może na początek zapowiem, że teraz akcja trochę przyspieszy i częściej będą się pojawiały dopiski "X miesięcy/tygodni/dni później...". 
Poza tym baaardzo ładnie proszę o wytykanie wszelkich błędów! Śmiało mówcie co Wam się nie podoba, a postaram się to poprawić :]

Miłego czytania!

***

2 miesiące później...

Michelle

                       Rano obudziłam się w pustym łóżku. Z małym niedowierzaniem spojrzałam na zegarek. Było kilka minut po 11, więc budzik musiał się zepsuć, bo nie zadzwonił tak jak co dzień. Postanowiłam odpuścić sobie dzisiejsze bieganie, przez co mogłam znacznie dłużej pospać. Około południa obudził mnie gorący dotyk na ustach.

- Cześć piękna. - powiedział uśmiechnięty Saul.

- Cześć przystojniaku. - odparłam zaskoczona i popatrzyłam na niego wyczekująco.

- Wiesz jaki dzisiaj jest dzień? - zapytał z wielkim wyszczerzem na mordce. Zaczęłam się zastanawiać, czy czegoś przypadkiem nie przeoczyłam i wtedy do głowy wpadł mi najbardziej oczywisty pomysł. Hudson podniósł coś z ziemi, a chwilę później podsunął mi przed nos wielki bukiet kremowych róż. W oczach zebrały mi się łzy wzruszenia. - Kocham cię. - dodał z uśmiechem i wręczył mi kwiaty.

- Dziękuję...- powiedziałam łamiącym się głosem i nie mogąc dłużej pohamować łez, przyciągnęłam Kudłacza jak najbliżej się dało. Mocno przytuliłam się do niego i co chwilę pociągałam nosem.

- Nie płacz maleńka. Ej no... to miał być szczęśliwy dzień... - rzekł nieco zdezorientowany moim zachowaniem.

- I jest! Cholernie szczęśliwy! - powiedziałam z uśmiechem i spojrzałam mu w oczy. - Kocham cię. - dodałam. Saul chyba spełnił swoje zamiary, bo usatysfakcjonowany odpowiedzią, wpił się w moje usta i całował tak długo, dopóki nie zabrakło nam tchu...

 Axl

                        Odkąd się obudziłem nie dawałem po sobie poznać, że doskonale wiem, że dzisiaj jest nasza pierwsza rocznica ślubu. Wraz z Hudsonem miałem przygotowaną małą niespodziankę i postanowiłem nie zdradzić się w żaden sposób. Na początek zrobiłem śniadanie. Chrupiące i idealnie upieczone tosty znalazły się na talerzu, tuż obok szklanki wypełnionej pomarańczowym sokiem po brzegi. Wygrzebałem jeszcze mały wazon z szafki, nalałem zimnej wody i włożyłem do niego czerwoną różę. Kiedy z sześć razy upewniłem się, że wszystko jest na swoim miejscu, chwyciłem drewnianą tackę z nóżkami w dłonie i uważając żeby niczego nie rozlać, ruszyłem w stronę naszej sypialni. Przy okazji przejrzałem się w lustrze i poprawiłem grube pasmo włosów, które opadło na moje lewe oko. Po cichu otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. Kate spała na boku, odwrócona w moją stronę. Zatrzymałem się przy szafce i na chwilę odłożyłem tacę.

- Katie...aniołku, obudź się. - zacząłem ją wybudzać i przelotnie pocałowałem w usta.

- Co się dzieje...? - zapytała, leniwie rozchylając powieki.

- Zrobiłem Ci śniadanie. - powiedziałem z uśmiechem i cmoknąłem ją w nos. Kate była nieco zdziwiona, ale ze szczerym uśmiechem zabrała się za jedzenie tego, co przygotowałem.

Izzy

                        Po południu zaprosiłem Letty do restauracji, ale ta nie chciała się zgodzić, bo nie było z kim zostawić dzieciaków. Zaproponowałem jej opiekunkę, ale nie była zbytnio do tego przekonana. Ostatecznie jednak zgodziła się i o 16:00 do drzwi zapukał spodziewany gość.

- A ty do kogo? - zapytałem, otworzywszy drzwi.

- Ja jestem opiekunką...ale nie wiem, czy dobrze trafiłam. - ujrzałem młodą dziewczynę, miała może 16 lat. Była farbowaną blondynką, na ramieniu miała zawieszoną wielką torbę i była ubrana dość normalnie.

- A tak, wejdź proszę. - przepuściłem ją w drzwiach, a małolata wydawała się niesamowicie wyluzowana. Nie poznała mnie? - Kochanie! Opiekunka przyszła! - krzyknąłem, stając naprzeciwko schodów wiodących na górę. Zaprosiłem dziewczynę do salonu i zaproponowałem coś do picia. Byłem już gotowy do wyjścia, więc pozostało nam tylko zaczekać na moją brunetkę. Gdy tylko ujrzałem Letty, zaniemówiłem. Wyglądała zajebiście! W eleganckiej kiecce, dokładnie pomalowanych oczach i nie za wysokich szpilkach było jej do twarzy.

- Dzień dobry Emily. Dziękuję ci, że przyszłaś. - mówiąc to, podeszła do dziewczyny. Skąd one się znają?

- Nie ma problemu, parę groszy zawsze się przyda. - zaśmiała się blondynka. - To gdzie dzieciaki? - spytała po chwili. Letty zaprowadziła Emily na górę, a ja stanąłem przed lustrem i zacząłem gapić się w odbicie.

- Idziemy? - zapytała nagle moja piękna żona, wyrywając mnie z transu. Uśmiechnąłem się i nastawiłem rękę, za którą brunetka natychmiast chwyciła. Plan był taki: spędzić w chuj romantyczny wieczór, a potem upojną noc już w naszym domu...

Duff

                        Siedziałem przed telewizorem i ze spokojem piłem drugą butelkę piwa. Czułem jakbym o czymś zapomniał, ale nie chciało mi się o tym myśleć. Postanowiłem rozkoszować się chwilą i zapomniałem o wszystkich sprawach. Lizzy od rana chodziła jakaś taka uśmiechnięta i ogólnie rozradowana. Niby jest tak codziennie, ale dzisiaj było to wyjątkowo widoczne. Kiedy ja spędzałem czas przed ekranem, mała Joan bawiła się z mamuśką w kuchni.

- Duff...chcesz gdzieś dzisiaj wyjść? - zapytała niepewnie Lise, idąc z małą w moim kierunku.

- Nie...dlaczego? - zapytałem, nie odrywając wzroku od jakieś głupiej komedii. Lizzy chciała coś powiedzieć, ale tylko spuściła wzrok i poszła na górę. Wtedy to COŚ nie dawało mi spokoju. Podszedłem więc do kalendarza i zacząłem przyglądać się cyferkom. Jaki dzisiaj dzień? Niedziela, czy poniedziałek? Chyba niedziela, ale kurwa która!? - Ja pierdole...no kurwa spłoniesz McKagan...- powiedziałem pod nosem i mocno walnąłem się w łeb. Bez słowa założyłem kowbojki, kurtkę i wybiegłem z domu bez słowa. Nie było czasu na wyprowadzanie auta z garażu, więc po prostu zatrzymałem taksówkę i kazałem się zawieźć do najbliższej kwiaciarni. Szybko kupiłem najpiękniejszy bukiet jaki był możliwy i już miałem wyjść, kiedy zatrzymała mnie jedna z pracownic.

- Proszę pana! Reszta! A może chce pan jeszcze dedykację? - zapytała, wpychając mi kilka papierków do ręki.

- Jaką dedykację? - zapytałem zdziwiony.

- Kupił pan wieniec pogrzebowy, więc... - zaczęła, niepewnie patrząc w moje przerażone oczy.

- Jaki kurwa wieniec!? - rzuciłem białe kwiatki przed siebie i popatrzyłem na nie zdezorientowany. Wyszedłem z kwiaciarni bez słowa i ujrzałem kolejną taką instytucję naprzeciwko. Wpadłem tam niczym tornado i szybko zamówiłem ładny bukiet na rocznicę ślubu. Po kilku minutach wyszedłem stamtąd uśmiechnięty i zadowolony z życia. Jak mogłem zapomnieć o takim dniu!? Wszystko trwało jakąś godzinę. Wróciłem do domu i zostawiłem rzeczy w przedpokoju. Nigdzie nie mogłem znaleźć Lizzy. Joan spała w swoim pokoiku, a ja łaziłem z tymi kwiatkami po domu, poszukując mojej ślicznotki. Po sprawdzeniu prysznica, wanny i szafek w kuchni wyszedłem na dwór.

- Lizzy? - krzyknąłem.

- Tak? - odparł głos gdzieś z półmroku. Przełknąłem ślinę. Wdech, wydech i ruszyłem do przodku. Wtedy zobaczyłem jak Lise siedzi tyłem do mnie na drewnianej ławce z kieliszkiem wina w dłoniach.

- Maleńka...wszystkiego najlepszego. - powiedziałem z uśmiechem i stanąłem przed nią z bukietem białych róż. Lise zrobiła zdziwioną minę i popatrzyła na mnie jak na idiotę.

- Z jakiej to okazji? - zapytała.

- No...nasza ro...a! To...tak bez okazji! - ja pierdole...jestem idiotą! Przecież to nie z nią...o kurwa...! - McKagan, teraz to już na pewno spłoniesz...- mruknąłem do siebie i usadowiłem się obok Lizzy, która była lekko zaskoczona moim prezentem...

Steven

                        Znowu musiałem wciągnąć kreskę, po prostu nie było innego wyjścia. Dzisiaj czułem się jakoś wyjątkowo źle. Wieczorem Katrin wróciła z zakupów. Sam ją do nich namówiłem, bo oboje zwariowalibyśmy od tego bezustannego zastanawiania się jakby teraz było, gdybyśmy mięli dziecko. Nie potrafiłem już przeżyć bez przynajmniej dwóch dawek heroiny dziennie. To stało się ważniejsze od jedzenia, picia, snu i całej reszty. Obawiałem się tylko czy heroina wyprze Katrin z pierwszego miejsca. Wtedy nie byłoby już dla mnie żadnego ratunku.

- Stevie... - zaczęła, niepewnie przysuwając się do mojego drżącego ciała na łóżku.

- Tak aniołku? - zapytałem, spoglądając na zmartwioną blondynkę.

- Kocham cię. - powiedziała z niepewnym uśmiechem, a ja przymknąłem powieki i pozwoliłem sobie na lekki wyszczerz.

- Ja kocham ciebie maleńka. Posłuchaj...gdyby kiedyś coś mi się stało, proszę daj mi dokończyć. - kontynuowałem, kładąc palec na jej ustach, gdy chciała mi przerwać. - Nigdy się nie poddawaj i choćby nie wiem co, zawsze o mnie pamiętaj. - dokończyłem, a Katrin zaczęła płakać.

- Jesteś silny, damy sobie radę. - zaczęła mówić nerwowo i położyła mi dłonie na policzkach. - Wiesz, że dokładnie rok temu wzięliśmy ślub? - zapytała, uśmiechając się przesłodko pod nosem. Kurwa mać! Zapomniałem!

Slash

                        Moja i Axla niespodzianka była już gotowa. Teraz tylko znaleźć opiekunkę dla Jimiego i Rogera, a potem namówić dziewczyny na wypad na miasto.

- Michelle, nudzisz się, prawda? - zapytałem z nadzieją w oczach. Chelle zmarszczyła brwi i niepewnie potwierdziła moje przypuszczenie. - W takim razie zakładaj glany. Gdzieś cię zabieram. - odparłem z uśmiechem i poszedłem na górę.

- Ale gdzie!? Slash! - krzyczała z dołu, lecz ja nie miałem najmniejszego zamiaru odpowiedzieć na jej pytanie. Założyłem koszulkę z Black Sabbath, zwykłe jeansy i kowbojki, a następnie czekałem na decyzję Chelle. - Dobra poddaję się, w co się ubrać? - zapytała, wpadając do sypialni. Zaśmiałem się złowieszczo i poderwałem z łóżka, pocierając ochoczo dłońmi. Zajrzałem do szuflady mojej brunetki i przyjrzałem się jej zawartości. - Może być to...albo nie, to jak wrócimy. - Michy zaśmiała się, gdy wyciągnąłem wyjściową bieliznę. - To będzie idealne! - podałem brunetce koszulkę z Ozzy'm i jej ulubione, skórzane spodnie. Uśmiechnąłem się szczerze i cmoknąłem ją w usta. Potem wyszedłem, żeby w spokoju mogła się ubrać. Około 18:30 Chelle zeszła na dół, gdzie siedziałem razem z Jimim i telefonem w ręku. Rose nie odbierał!

- Gdzie tak dzwonisz? - zapytała, podchodząc bliżej i zabierając Jimiego z moich objęć.

- A...nie znasz jakiejś opiekunki do dzieci? - zapytałem ze szczerym uśmiechem. Michelle wybałuszyła oczy i z wrażenia usiadła obok mnie. - TAM lepiej nie zabierać takich maluchów. - powiedziałem niepewnie, przez co chyba zamieszałem jej w głowie.

- Nie znam...chyba że...Cam też ma takiego maluszka... - nie za bardzo wiedziałem o kim ona mówi.

- Świetnie! Cam jest super, dzwoń do niej i idziemy! - powiedziałem rozochocony i podałem jej słuchawkę do ręki. Chelle niezbyt pewnie wykręciła numer, a zaraz potem ustaliła, że za 20 minut przywiezie Jimiego do jej domu.

- Rogera też! Powiedz, że dwóch chłopców! - Jimi na samo imię swojego towarzysza do zabaw zaśmiał się wesoło. No i udało się! Tak jak planowaliśmy, Axl i Kate podjechali pod nasz dom. Michelle zawiozła dzieciaki do zupełnie obcej im osoby. Walić to. W końcu ważne, że Chelle dość dobrze ją zna. Gdy tylko wróciła, wyszliśmy z willi i wymieniając z Axlem tajemnicze spojrzenia, prowadziliśmy nasze kobiety na najlepszy koncert tej nocy - sam Ozzy Osbourne gra w The Troubadour! Wystarczyło, że pokazaliśmy im bilety, a te już piszczały jak szalone. Stanęliśmy w długiej kolejce i czekaliśmy aż nasz wpuszczą.

- Nie będę tu kurwa tyle stał. Chodź Hudson, załatwimy to. - powiedział Rose i pociągnął mnie do przodu. Dziewczyny poszły za nami. - Dobry kurwa. Supportujemy Ozzy'ego, dlaczego tylne wejście jest zamknięte? Jak mamy wnieść sprzęt!?  - zapytał Axl, a ja cicho prychnąłem pod nosem.

- To niemożliwe...Skid Row mięli...- duży pan zaczął drapać się po głowie.

- Pomyłka, zamieniliśmy się z nimi. - odparł i nie czekając na reakcję, pociągnął Kate za rękę. Zrobiłem to samo z Michelle i już po chwili mogliśmy bez problemu dopchać się do pierwszego rzędu...

***

Poprawiłam! Dziękuję