Rozdział 40. Don't dream it's over.

Obudziłam się po jakiś 2 godzinach. Głowę miałam ułożoną na kolanach Duffa, który też spał, tylko że siedząc. Byłam szczelnie owinięta kocem. Powoli usiadłam na krześle i w tym samym momencie Duff się obudził. Przetarł dłonią twarz i popatrzył na mnie.

-Wygodnie się spało?- zapytał patrząc jak masuję sobie obolały kark.

-Po prostu zajebiście.- odpowiedziałam ironicznie i krótko się do niego uśmiechnęłam. Nagle z sali wyszedł doktor i stanął przede mną i McKaganem.

-Co.... co z nim?- zapytałam przełykając głośno ślinę.

-Stan pana Hudsona się ustabilizował, jednak wciąż jest ciężki. Zaraz przeniesiemy go do wolnej sali. Wtedy będzie można go na chwilę zobaczyć.- odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się szczerze patrząc na równie uśmiechniętego Duffa.

-No widzisz! Mówiłem, że będzie dobrze!- powiedział i przytulił mnie pocieszająco. Po paru minutach drzwi do sali się otworzyły i dwie pielęgniarki wyprowadziły wąskie łóżko, na którym leżał Slash. W moich oczach zebrały się łzy. Był strasznie blady, miał lekko rozchylone usta i sine powieki. Wyglądał jak widmo człowieka, a nie jak rześki gitarzysta Najniebezpieczniejszego Zespołu Świata. Zatrzymałam się w miejscu, patrzyłam na jego 6 widocznych nakłuć na prawej ręce. Z moich oczu znowu popłynęły potoki łez. Duff widząc to przytulił mnie mocno. Z gabinetu obok wyszedł lekarz. Zmierzył nas wzrokiem i jakby ze współczuciem popatrzył mi w oczy. Powiedział pielęgniarkom, żeby zawiozły Saula do sali numer 17. Oderwałam się od Duffa i szybkim krokiem podążałam za lekarzem. Kazał mi zaczekać przed salą. Po chwili przenieśli Saula na większe łóżko i podłączyli mu dwie kroplówki. Wszystko to widziałam przez dużą szybę. Pielęgniarki okryły go jeszcze zieloną kołdrą i wyszły z sali. Kilka minut później wyszedł również lekarz.

-Jeśli pani chce to...- zaczął, a mnie oczy aż się zaświeciły. Szybko chwyciłam za klamkę, a doktor zaśmiał się pod nosem i poszedł dalej. Duff nawet nie chciał wchodzić. Grzecznie czekał opierając się o ścianę. Po chwili odważyłam się wejść do sali. Ostrożnie zamknęłam drzwi i podeszłam do łóżka. Saul miał rurki intubacyjne wprowadzone do nosa. Włosy miał rozrzucone na poduszce. Całe jego ciało bezwładnie leżało na zielonym prześcieradle. Pochyliłam się nad nim i przybliżyłam się do jego twarzy. Łzy, które spływały po moich policzkach zaczęły kapać na jego twarz. Delikatnie wytarłam je dłonią i odsunęłam się na chwilę. Kiedy się opanowałam przysunęłam krzesło stojące pod ścianą i usiadłam tuż obok łóżka. Niepewnie dotknęłam jego dłoni, tak jakbym się bała, że zaraz się rozpłynie. Zaczęłam przesuwać palcami po jego nadgarstku. Delikatnie splotłam nasze dłonie i położyłam głowę obok.

-Saulie...kocham cię, nie jestem pewna czy mnie słyszysz, bo ominęłam wykład o śpiączkach, ale jeśli tak to proszę obudź się...- powiedziałam cicho i pocałowałam jego dłoń przytulając ją do mojej twarzy. Siedziałam tak chyba długo, bo w końcu Duff zapukał do sali i niepewnie wszedł do środka.

-Michelle...wiesz, że już 17?- zapytał ledwo trzymając się na nogach. -A i Stradlin przyszedł, chce żebym wrócił do hotelu, a on mnie zastąpi, więc...- zaczął

-Jasne, dziękuję, że tyle tu wytrzymałeś.- powiedziałam i posłałam mu wdzięczne spojrzenie. Duff chciał coś chyba jeszcze powiedzieć, ale tylko spojrzał na łóżko i wyszedł. Po chwili delikatnie puściłam rękę Slasha i powoli wyszłam na zewnątrz sali. Przed nią czekał Izzy. Wyglądał znacznie lepiej i wręcz pachniał i to nie dymem papierosowym jak ostatnio, tylko jakimiś męskimi perfumami.

-Masz. Letty wyciągnęła z twojej torby jakieś ubrania i kazała mi przekazać, że masz coś zjeść.- powiedział troskliwie, jednocześnie odtwarzając w głowie wiadomość od jego dziewczyny. Uśmiechnęłam się delikatnie i wzięłam od niego mały pakunek. Skierowałam się w stronę łazienki. Szybko weszłam do jednej z kabin i nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami, przytrzymałam się ściany i stałam w miejscu jeszcze przez kilkanaście sekund. Kiedy upewniłam się, że wszystko już w porządku przypomniałam sobie, że nie jadłam nic od jakiś 24h. Stosunkowo szybko się przebrałam a brudne ubrania włożyłam do materiałowej torebki.  Zebrałam się w sobie i wróciłam do Stradlina. Powiedziałam mu wszystko co mówił doktor i zapanowała cisza. Weszliśmy do sali, w której leżał Slash. Usiedliśmy obok siebie. Ja trzymałam rękę Hudsona, a Izzy patrzył bezradnie na twarz kumpla. Po kilku godzinach takiego siedzenia Izzy prawie siłą wyciągnął mnie z sali i zaprowadził na dół, do kawiarni. Kupił jakiegoś pysznie wyglądającego kurczaka i postawił talerz przede mną. Sam zjadł swoją porcję w mgnieniu oka. Obecnie jedzenie było ostatnią rzeczą o jakieś myślałam, nawet jak wzięłam do ręki kawałek mięsa zaraz go odłożyłam.

-No jedz.- powiedział zniecierpliwionym tonem. Kiedy pokręciłam przecząco głową, wstał i nic nie mówiąc wyszedł ze mną z kawiarni. Wyszliśmy przed budynek. Deszcz lał bez przerwy. W prognozach pogody nie zapowiadali żadnych zmian. Staliśmy pod długim i szerokim daszkiem. Izzy nerwowo odpalił papierosa, a zaraz potem kolejne trzy. Wpatrywałam się w tego nałogowca dopóki mnie nie poczęstował. Razem wypaliliśmy całą paczkę czerwonych Malboro. Wróciliśmy na oddział i usiedliśmy przed salą. Było około 20 kiedy dotarli do nas Gunsi, tym razem w pełnym składzie ze swoimi dziewczynami. Każdy po kolei wchodził do sali, w której leżał Slash. Siedzieliśmy gdzieś do pierwszej na korytarzu, aż w końcu postanowili wracać do hotelu. Tym razem udało im się namówić mnie żebym pojechała z nimi. Szybko dojechaliśmy na miejsce, wysiadłam z auta jak burza i popędziłam do pokoju. Wzięłam szybką, ale porządną kąpiel i przebrałam się w świeże ciuchy. Spojrzałam w lustro i zauważyłam, że mam na sobie ulubioną koszulkę Slasha. Pewnie przez przypadek wrzuciłam ją do torby jak jeszcze miałam zamiar na zawsze zniknąć z jego życia. Nie wyobrażałam sobie teraz tego, nie umiałam. Jakieś dwie godziny zaszczyciłam hotel swoją obecnością. Poszłam do Stradlina i powiedziałam mu, że wracam do szpitala.

-Czekaj!! Pojebało cię!? Musisz się przespać! Slash by mnie zabił gdybym cię nie dopilnował!- mówił podniesionym tonem i gestykulował rękoma swą mowę, aby nadać jej wyraźniejszy charakter. Jak słuchane dziecko wróciłam do sypialni i położyłam się na łóżku. Zasnęłam, ale nie na długo, wystarczyło mi 5h snu. Kiedy zobaczyłam, że na zegarku jest już 8 rano wybiegłam z pokoju nawet go nie zamykając. Wpadałam na dole na Axla i Kate, wracających ze śniadania. Rose zaproponował, że pojedzie ze mną, a Kate postanowiła jeszcze na chwilę iść do pokoju. Pojechaliśmy do szpitala i w mgnieniu oka znaleźliśmy się na oddziale. Tym razem doktor pozwolił mi od razu wejść na salę. Saul leżał na łóżku w tej samej pozycji co wczoraj. Jego usta zaczęły nabierać normalnej barwy, a twarz była mniej blada. Ręce miał ułożone wzdłuż ciała okrytego zieloną pościelą. Po chwili pielęgniarka przyszła do sali z jakimiś lekami. Podłączyła Slashowi nową kroplówkę i wstrzyknęła mu jakieś anty-zakrzepowe coś do ręki. Potem zostawiła nas samych, a właściwie to wymienił się z nią Axl. Siedział obok mnie i nad czymś intensywnie myślał. Czasem odezwał się słowem pocieszenia, ale zaraz potem znowu milknął. Po paru godzinach dotarli do nas pozostali.

-No to teraz idziemy nakarmić Michelle.- powiedział poważnym tonem Steven i zaczął ciągnąć mnie za rękę w stronę windy. Nie miałam już siły się sprzeczać, więc grzecznie poszłam z nim i Katrin do tej jebanej kawiarenki. Potem dołączył do nas Izzy. Znowu postawili przede mną talerz gorącego żarcia, a mnie za nic w świecie nie chciało się jeść, chociaż odczuwałam nie mały głód. Kreśliłam w talerzu jakieś wzorki mieszając zupę łyżką. Wpatrywałam się w pływającą na środku marchewkę i próbowałam się zmusić do jedzenia, jednak bezskutecznie.

-Mała proszę cię zjedz coś...Jak umrzesz z głodu, bo nie kazałem ci jeść, to Slash mnie zabije jak się już obudzi!- powiedział Steven z przejętą miną, patrząc żałośnie prosto w moje oczy.

-Jeśli się obudzi...- dodałam i nagle posmutniałam, nie miałam już nawet łez żeby płakać. Izzy usiadł na krześle obok i wpatrywał się we mnie. Nadal nie miałam ochoty na jedzenie.

-Chcesz wylądować na sali obok?- zapytała Letty, podsuwając mi talerz bliżej mnie.

-Michelle nie wyjdziesz stąd jeśli nie zjesz chociaż jednej łyżki zupy!- powiedział poirytowany Izzy patrząc na moją obecnie występującą niechęć do jedzenia zaniepokoił się i pokręcił głową, chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo do kawiarni wpadł zdyszany Duff.

-Michelle chodzi o Slasha....- zaczął, a mnie w głowie pojawiła się masa przeróżnych myśli....