Rozdział 42. When love and hate collide.

Obudziłam się w wynajętym w dniu przyjazdu hotelowym pokoju. Byłam cholernie zdziwiona, przecież zasnęłam w szpitalu…Niepewnie wstałam z łóżka i powlekłam się do łazienki. Popatrzyłam na odbicie w lustrze, zmarszczyłam czoło i pokręciłam z obrzydzeniem głową. Wyglądałam strasznie, miałam lekko posklejane włosy i zaspaną twarz. Nawet moje na co dzień duże oczy wydawały się maleńkie. Postanowiłam się wykąpać. Szybko się rozebrałam i weszłam pod gorący strumień pod prysznicem. Po kilku minutach wyszłam spod parującej wody i owinęłam się ręcznikiem. Popatrzyłam w lustro i doszłam do wniosku, że wyglądam już znacznie lepiej. Wróciłam do pokoju i podeszłam do torby, której nadal nie zdążyłam rozpakować. Wyciągnęłam pierwsze lepsze ciuchy, ale problem w tym, że nie znalazłam żadnej czystej koszulki. Postanowiłam zapożyczyć jakąś od Saula. Przegrzebałam jego rzeczy i wpadałam na trop Led Zeppelinowskiej szarej koszulki. Wyciągnęłam ją i po szybkich oględzinach stwierdziłam, że mniejszej nie znajdę, więc sprawnym ruchem założyłam ją wychodząc w tym samym czasie z pokoju.

-O Michelle! Już nie śpisz…wiesz że jest dopiero 7 rano?- zapytał zdziwiony Duff podchodząc do mnie.

-Wiem…więc co ty tak wcześnie tu robisz? I jakim cudem znalazłam się tutaj?- zapytałam patrząc ze zdziwieniem na jego powiększający się uśmiech

-Ja idę po fajki, a do pokoju kazał mi cię zanieść Izzy.- dodał, a ja wywróciłam oczami. -To ja lecę, trzymaj się mała.- powiedział i szybkim krokiem zmierzał w stronę windy. Podeszłam do drzwi Isbella i kilka razy mocno w nie walnęłam.

-Coo?- zapytał zaspanym głosem otwierając drzwi po jakiś 5 minutach.

-Nic…jadę do Slasha, wpadnijcie po południu, czy kiedy wam tam pasuje.- dodałam i poszłam w tym samym kierunku co McKagan. Szybkim krokiem wyszłam z budynku i zatrzymałam taksówkę. Podałam dokładny adres i po kilkunastu minutach byłam pod szpitalem. Wyciągnęłam z kieszeni kilkanaście dolców i zapłaciłam kierowcy. Mój uśmiech powiększał się z każdym krokiem, który przybliżał mnie do spotkania z kudłaczem. Wesoło podskakując weszłam na oddział i podeszłam do drzwi sali, w której leżał Slash. Niestety było tam pusto, a drzwi były otwarte. Łóżko było zaścielone, wszystkie maszyny wyłączone. Zaniepokoiłam się przez chwilę, ale w tedy podeszła do mnie pielęgniarka.

-Pan Hudson został przeniesiony na oddział piętro niżej. Lekarz uznał, że stan pacjenta znacznie się poprawił i teraz może go pani znaleźć w sali...42!- powiedziała czytając z kartki numer.

-Dziękuję!- krzyknęłam uradowana i pobiegłam na dół. Szybko minęłam drzwi na oddział i po chwili byłam już na korytarzu. Rozglądałam się po numerach sal, w końcu znalazłam to cholerne 42. Z uśmiechem na twarzy weszłam do środka. Slash wyglądał znacznie lepiej, ogolił brodę co znacznie go odmłodziło. Siedział na łóżku i czytał jakąś gazetę.

-Cześć przystojniaku!- powiedziałam wesoło i podeszłam do łóżka.

-Kochanie!- powiedział i przyciągnął mnie do siebie. Posadził mnie na łóżku i popatrzył mi głęboko w oczy. Po chwili pocałował mnie namiętnie, ale nie za długo. Był w sali z jakimś młodym chłopakiem, młodszym od nas i to sporo. Wpatrywał się w nas z uśmiechem. Oderwałam się od Slasha i podeszłam do tego nastolatka

-Cześć, jestem Michelle.- powiedziałam miłym tonem i wyciągnęłam rękę w jego stronę.

-Chris, miło mi.- odpowiedział i podał mi dłoń. Miał śliczne niebieskie oczy i długie blond włosy do ramion. Po chwili wróciłam do Slasha i usiadłam obok niego. Rozmawialiśmy przez chwilę o niczym, aż w końcu Saul wyciągnął z szufladki paczkę czerwonych Malboro.

-Zwariowałeś?! Tu nie wolno palić! To jest szpital!- krzyknęłam z niepokojem, wyrywając mu paczkę z rąk.

-Kurwa weź mnie przytul, bo nie wyrabiam już psychicznie.- powiedział po chwili, a ja zaśmiałam się głośno. Przez kilka godzin siedzieliśmy w sali rozmawiając z Chrisem. Okazał się na prawdę fajnym chłopakiem, przeżył wypadek samochodowy, gra od 7 lat na gitarze elektrycznej i akustycznej w zespole, słucha tej samej muzyki co my i ogólnie jest normalnym facetem jak na dzisiejsze czasy.

Około16:00 na korytarzu usłyszeliśmy znajome głosy.

-Kurwa uważaj z tym trochę! To delikatny sprzęt! Hudson nawet nie zdąży jej użyć, bo ty ją rozjebiesz!- krzyczał Duff

-Odwal się! Axl weź mu przyjeb ode mnie!- krzyczał Steven. W końcu stanęli przed salą w pełnym komplecie, to znaczy nie zupełnie pełnym, bo przyszli sami chłopcy. Axl wszedł pierwszy z cwanym uśmiechem na twarzy. Zaraz po nim wszedł Izzy, a Duff i Steven stali dalej na korytarzu kłócąc się o coś. Kiedy podeszła do nich pielęgniarka i kazała się uspokoić spuścili głowy i weszli do sali. Duff trzymał coś za plecami.

-Cześć stary!- przywitał się Adler i podał rękę przyjacielowi

-No siema...a co ty tam masz Duff?!- krzyknął po chwili rozentuzjazmowany gitarzysta.

-A prezencik! Dla chorego nic chujowego!- powiedział wesoło McKagan i wyciągnął zza swoich pleców akustyczną gitarę Les Paul przewiązaną czerwoną wstążką przez całą długość. Slash uśmiechnął się uradowany i energicznym ruchem zerwał wstążkę rzucając ją zaraz na ziemię.

Zaczął swoimi smukłymi palcami wędrować po gryfie w tę i z powrotem. Wyglądał jak małe dziecko poznające nową rzecz. Po chwili zaczął grać…i to samo Innuendo – Queen, no właściwie to samą solówkę. Wszyscy zamilkli i wpatrywali się w tego „młodego boga gitary” jak podają niektóre gazety. Zauważyłam, że Chris siedzi patrząc z niedowierzaniem na to jak Hudson gra.

-Kurwa! Slash jesteś zajebisty!- krzyknął nastolatek i podszedł do łóżka. Wszyscy zaczęli się śmiać.

-Ej młody! Mówiłem ci, że jak przyjdą to masz kurwa nie przeklinać!- powiedział śmiejąc się i poklepał Chrisa po ramieniu.

-Ups, przepraszam, wyrwało mi się…ale to było kurwa zajebiste!- dodał i popatrzył po twarzy każdego członka zespołu. Oni tylko kiwali głowami z uznaniem.

-No więc tak wychowujesz młodzież...?- zapytał Axl patrząc z szerokim uśmiechem na chłopaka

-Ale to nie byle jaki koleś! Mówię wam, że w przyszłości to on mnie zastąpi!- powiedział Mulat uśmiechając się do Chrisa z nadzieją w oczach.

-Tak jasne...co jeszcze?- zapytał patrząc dziwnie na Slasha.... Po chwili Gunsi usiedli na łóżkach, Axl na Slasha, a Izzy zajął miejsce obok Chrisa, Steven i Duff usiedli na krzesłach. Pan Stradlin dał lekcję gry na gitarze zachwyconemu Chrisowi, a my spokojnie rozmawialiśmy zerkając co chwilę na siebie.

-Ej zaraz! Zapomniałem zapytać, czemu dziewczyny nie przyszły?- powiedział po chwili Slash

-Powiedziały, że nie wpuszczą tylu osób do tak małej sali....no to się myliły...- powiedział Axl rozglądając się dookoła. Faktycznie sala była sporych rozmiarów. Około 21 Gunsów wygoniła ze szpitala ruda gruba i brzydka pielęgniarka. Przynajmniej tak mówił na nią Steven. Zostałam ze Slashem w pokoju. Po chwili do sali wtargnął lekarz.

-Dobry wieczór! Jak pan się czuje panie Hudson?- zapytał wesołym tonem podchodząc do łóżka

-A wiesz co...John- powiedział mrużąc oczy, aby przeczytać napis na plakietce przytwierdzonej do fartucha lekarza -Czuję się wręcz zajebiście, ale nie wiem czy wytrzymam w tym szpitalu jeszcze chociaż jeden dzień...- dodał zmartwionym tonem

-Panie Hudson...pana wyniki są nadzwyczajnie dobre, nie spodziewałem się tak szybkiego powrotu do zdrowia. W związku z tym jutro prawdopodobnie zostanie pan wypisany do domu.- dodał miłym tonem i podszedł do łóżka Chrisa. Uradowana przytuliłam się do Slasha i pocałowałam go w policzek.

-Wypisują mnie! Kurwa wypisują mnie! Wreszcie!- krzyczał uradowany Chris i skakał po pomieszczeniu wesoło podskakując. Zaczęliśmy się śmiać i kiedy tylko się uspokoiliśmy Slash pocałował mnie namiętnie. W końcu się ode mnie oderwał i popatrzył mi głęboko w oczy. Uśmiechnęłam się promiennie i po chwili wtuliłam się w niego. Saul otoczył mnie rękoma i w takiej pozycji spędziliśmy kilkanaście minut.

-Jutro rano czekaj na mnie na dole, a teraz masz zapierdalać do hotelu, bo jak się nie wyśpisz to… to będzie źle.- powiedział zatrzymując się z chytrym uśmiechem.

-Pff… już chcesz się mnie pozbyć…?- zapytałam podejrzliwie

-Nie! Chcę tylko żebyś wróciła do hotelu noo!- powiedział usprawiedliwiając się. Pożegnaliśmy się długim pocałunkiem. Opuściłam salę i wyszłam ze szpitala z jeszcze większym uśmiechem niż kiedy tu wchodziłam…

Slash

Jutro wychodzę z tego pierdolonego szpitala! Jestem kurwa prze szczęśliwy, ale najbardziej cieszy mnie fakt, że Michelle jakby zapomniała o tym co się stało. Oczywiście wiem, że tylko udaje, żeby pocieszyć i mnie i samą siebie przy okazji. Takich rzeczy się nie zapomina. Ja zawsze będę o tym pamiętał i jestem pewien, że nigdy nie zmarnuję tej drugiej szansy. O kurwa…zaręczyny! Ślub! Ja pierdole Rose zapomniał, czy co? Nosz kurwa ja to zawsze muszę mieć pecha jak jestem szczęśliwy…

-Młody…jak myślisz będzie jej się podobał?- zapytałem wyciągając pierścionek z kieszeni spodni. Miałem go cały czas przy sobie. Chris otworzył usta ze zdziwienia

-Chcesz się oświadczyć?!- krzyknął

-Kurwa ciszej! Nikt nie wie, tylko ty i Kate.- dodałem, a jego podziw na twarzy podwoił się.

-Ładny, mnie by się pewnie podobał gdybym był babą.- powiedział poważnie, a ja zaśmiałem się.

-A więc kiedy zamierzasz się uziemić?- dodał po chwili, a ja popatrzyłem na niego z zaciekawieniem

-Jesteś młody…kiedyś myślałem to samo co ty…nigdy żadnej kobiety…ale teraz ona jest sensem mojego życia. Jak myślisz…czemu wylądowałem w szpitalu?- zapytałem. Nie wiem czemu, ale miałem jakiś przebłysk myśli na takie tematy

-Nie wiem…przedawkowanie?- odpowiedział pytaniem na pytanie

-Ta…głupota to najgorsze przekleństwo ludzkości.- dodałem, a Chris popatrzył na mnie z przerażeniem w oczach. Opowiedziałem mu trochę o tym co się wydarzyło, ale bez szczegółów. Fajnie było się tak komuś wygadać. Po chwili przypomniałem sobie o tym artykule. Czytałem go kiedy Michelle weszła do sali. -Kurwa co za idiota to powymyślał?!- krzyknąłem kiedy skończyłem czytać. –Jaki kurwa nałóg amfetaminowy?! Kilkuletni?! Jaki kurwa odwyk?! No ja pierdole!- dodałem i rzuciłem gazetę na łóżko Chrisa. Otworzył usta ze zdziwienia. Wstałem z łóżka i dość wkurwiony podszedłem do telefonu. Wykręciłem numer do hotelu. Połączyli mnie z pokojem Axla.

-Czego?- jak zwykle zaskrzeczał do słuchawki.

-To ja, co ma kurwa znaczyć ten pierdolony artykuł w na pierwszej stronie Detroit?!- krzyknąłem do słuchawki

-Stary kurwa ja nic nie mówiłem! Wiesz jakie są brukowce, byłem ze Stradlinem w tej ich pierdolonej redakcji i powiedzieli, że ukaże się sprostowanie w najbliższym numerze i ukazało się. Weź poczytaj świeżą gazetę, a nie tą starą… na razie.- dodał i rozłączył się. Mniej, ale jednak wkurwiony wróciłem do sali. Położyłem się na łóżku i założyłem ręce za głowę. Myślałem o wszystkim, omijając jedynie jeden temat...ten, który bolał najbardziej. Około 01:30 poszedłem się wykąpać. W końcu przebrałem się w luźną koszulkę i gatki no i poszedłem spać...