Rozdział 2. Schools out.

02.1979r. 
            Tego dnia miałam iść do szkoły. Nie miałam pojęcia kogo w niej spotkam. Czy znowu nikt nie będzie mnie ze mną gadał? Jednak po tym jak wczoraj spotkałam Jeff'a, miałam nadzieję. Wstałam dokładnie o 7:30, na 8:30 trzeba być w szkole. Bez problemów znalazłam ubrania, które lubiłam. Tak właściwie lubiłam wszystkie, ale szczególnie koszulkę z Aerosmith i czarne rurki przedarte na prawym kolanie, do tego moje długie czarne trampki i czerwona bandanna na rękę. Zbiegłam po schodach i weszłam do kuchni

- Wreszcie wstałaś! Już myślałam, że będę cię musiała budzić - kolejne urocze powitanie mojej mamy.

- Dzięki mamo, świetnie spałam w nowym miejscu, a ty? - zapytałam sarkastycznie, wtedy do kuchni wszedł tata

- Hej mała, jak ci się spało? - zapytał jak to zwykle rano.

- Nie pamiętam, bo zasnęłam - odpowiedziałam lekko rozbawiona jego miną.

- Dobra wygrałaś... gotowa na podbój świata? 

- Oczywiście!

- No to baczność i odmaszerować do samochodu, podrzucę cię dzisiaj.

- Yes, Sir! - odpowiedziałam podniesionym głosem i z uśmiechem pomaszerowałam do auta

- Dlaczego traktujesz tak naszą córkę? - usłyszałam głos mamy za plecami.
- Jak? - zapytał zdziwiony tata.
- Tak! Robisz jej jakieś musztry, przerabiasz w chłopaka! Przez ciebie nawet nie chce się normalnie ubierać! - dodała po chwili, a ja wybuchłam śmiechem i z niedowierzaniem kręcąc głową, wyszłam z domu.
- Kochanie przesadzasz. To była jej decyzja. Kocham cię - powiedział tata i pocałował mamę w policzek.
            Po krótkiej chwili samochód zatrzymał się przed budynkiem szkoły.

- No mała, powodzenia! - powiedział tata i pocałował mnie w czoło. Uwielbiałam kiedy to robił, wtedy czułam, że mam najlepszego tatę na świecie.

- Dzięki - mruknęłam bez przekonania, mimo to wysiadłam uśmiechnięta. W tym samym momencie ujrzałam Jeff'a siedzącego na murku wokół jakiś kolesi. Zauważył mnie i krzyknął

- Michelle! - zaczął powoli iść w moją stronę. Kiedy podszedł bliżej, podał mi rękę na powitanie i przedstawił grupce ludzi chyba nieco starszych ode mnie.

- Michelle, to jest Tom, John, Alice i Sara, poznajcie się. Wszyscy wyglądali podobnie jak ja. Ucieszyłam się na wiadomość, że właśnie z Sarą będę chodziła do jednej klasy, wydawała mi się najsympatyczniejsza. Po chwili rozmowy zadzwonił dzwonek na lekcje. Niechętnie się pożegnaliśmy i poszliśmy do klas. Jeffrey był ode mnie starszy o 3 lata, ale to nie przeszkadzało nam w znajdywaniu wspólnych tematów.

            Weszliśmy do klasy. Usiadłam w ławce obok Sary. Już zauważyłam dziwne spojrzenia ze strony pewnej cycatej i wytapetowanej blondyny. Chwilę później nauczycielka przedstawiła mnie klasie. Wszyscy patrzyli na mnie, jednak mało mnie to obchodziło. Po raz pierwszy uważałam na matmie, potem nauczycielka wywołała mnie do tablicy. O dziwo umiałam rozwiązać zadanie zanim ona je wytłumaczyła. Ludzie co jest? To nie ja! Następna była Sara, też poradziła sobie bez problemów. Potem przyszedł czas na tlenioną blondi, wyszła z ławki, powłócząc swoimi długimi nogami i machając dupskiem w taki sposób, że wywołała gwizdy wśród większości chłopców. Dla mnie to było odrażające, ale jak kto woli, oczywiście bała się pobrudzić kredą, a poza tym nie rozwiązała nawet jednego przykładu, bo uratował ją dzwonek. Po kilku lekcjach przyszedł czas na lunch. Wszyscy spotkaliśmy się na stołówce. Zajęliśmy jeden ze stolików i rozmawiając o muzyce, zjedliśmy jakieś fast foody. Potem znowu kilka lekcji i wreszcie zadzwonił ostatni dzwonek.
            Staliśmy przez chwilę przed budynkiem i razem gawędziliśmy

- Ej, Michelle! Może wpadniesz jutro na imprezę do Toma? - Zapytał John.

- W sumie czemu nie?

- No to jesteśmy umówieni. Do zobaczenia jutro - John podał mi rękę, a zaraz po nim reszta.

- Nara wszystkim! - powiedział na pożegnanie Jeff, a potem razem ruszyliśmy w stronę naszych domów. Całą drogę gadaliśmy o muzyce.

- No to ja spadam, pa - chciałam odejść, machając mu tylko ręką na pożegnanie. On jednak przyciągnął mnie do siebie i pocałował w policzek. To było... fajne, ale zaraz potem się zmieszał i trochę zaczerwienił.

- Cześć - powiedział, puszczając moją rękę. Zszokowana zdołałam się tylko uśmiechnąć.
- Do jutra - powiedziałam nienaturalnie wysokim głosem i wpadłam do domu, nie czekając na odpowiedź. Zatrzasnęłam drzwi i patrzyłam jak odchodzi z rękami w kieszeniach.

- O, już jesteś! - tata przywitał mnie tak głośno, że aż podskoczyłam.

- Ale mnie przestraszyłeś! - zaczęłam się śmiać - A mama gdzie? - zapytałam.

- W biurze, a co, chcesz ją odwiedzić? - spytał, ale znał odpowiedź.

- Nie... tak tylko pytam... - odparłam i wymknęłam się do pokoju. Rozpakowałam książki, wzięłam gitarę i aby się odstresować, zaczęłam grać Wish You Were Here, moją ulubioną piosenkę Floydów. Zanim się zorientowałam na dworze zaczęło się ściemniać, było już po dwudziestej. Zeszłam do salonu i zauważyłam kartkę na stole "Wrócimy późno, nie czekaj na nas z kolacją. Tata" No oczywiście. Jak zawsze, tylko praca i praca. Mamę pochłonęła całą, tata jeszcze trochę był na ziemi. Westchnęłam i podeszłam do lodówki. Jak zwykle pełno wszystkiego, ale moją uwagę przykuł słoik z czekoladowym musem. Wzięłam go i wróciłam do pokoju, włączyłam winyl Black Sabbath i ustawiłam na Children of The Grave. Nuciłam pod nosem tekst, aż nagle zamarłam, ktoś śpiewał razem ze mną, a był to...Jeff!

- Ja pierdole, chcesz żebym umarła na zawał?! - głośno krzyczałam.

- No jasne! - odpowiedział, śmiejąc się uroczo.

- Co ty tu w ogóle robisz? - zapytałam podejrzliwie.

- Przyszedłem jak usłyszałem dobiegające stąd dźwięki...

- Za głośno?

- Nie! Po prostu lubię tę piosenkę - odparł, rozglądając się po pokoju.
- Jesteś sama?

- Ta, a bo co? - zapytałam niepewnie.

- Nic, może... wyszłabyś na jakiś spacer po okolicy?

- Ekhm... tak późno? I po co?

- No wiesz, może się w końcu lepiej... poznamy, bo mamy... podobne gusty i...- po raz pierwszy miałam okazję obserwować jąkającego się chłopaka.
- Okej, chodźmy - uśmiechnął się z ulgą i zeskoczył z parapetu na podłogę. Wyłączyłam adapter i ruszyliśmy w stronę drzwi. Zatrzymał się, kiedy mięliśmy wyjść z pokoju. Spojrzałam na niego z uznaniem, gdy mnie przepuścił. Wielu rzeczy można się spodziewać po ludziach. 

            Szliśmy, cały czas rozmawiając. Tematy do rozmów nie kończyły się, gadaliśmy naprawdę o wszystkim, rozpoczynając od muzyki, kończąc na życiu gadów na bagnach. Nagle zrobiło mi się zimno.

- Szkoda, że nie zabrałam kurtki - mruknęłam i chyba trzęsłam się z zimna, bo Jeff natychmiast mnie przytulił. - No, teraz cieplej... - cwaniacko się uśmiechnęłam i popatrzyłam mu w oczy.

- Wracamy? - zapytał niepewnie.

- Chyba tak - przez cały czas szliśmy wtuleni w siebie, Jeff puścił mnie dopiero przed drzwiami domu. Otworzyłam je i weszliśmy do środka.

- Hej! Kolego, nigdzie cię nie zapraszałam! - uśmiechnęłam się chytrze.

- Chcesz mnie wyrzucić na takie zimno? - spytał, unosząc jedną brew do góry i uśmiechając się.

- Dobra dobra, chodź na górę, bo jak rodzice wrócą to będę miała przesrane...- Jeff nic nie odpowiedział tylko uśmiechnął się na znak, że rozumie. Poszliśmy do mnie. Oczywiście pierwszą rzeczą, której wcześniej nie zauważył była gitara stojąca w kącie. Przyspieszył kroku i porwał ją, siadając na brzegu łóżka. Graliśmy na zmianę różne piosenki. W końcu zasnęłam na jego kolanach, kiedy uczył mnie nowych riffów. Obudziłam się w środku nocy, gdy on głaskał moje włosy i leżał obok mnie na łóżku.
- Trzeba było mnie obudzić... - szepnęłam, a on zaśmiał się cicho i wtedy usłyszeliśmy jak podjeżdża samochód. - To rodzice! - wszędzie rozpoznałabym ten odgłos silnika. Jeff bez słowa ruszył w stronę okna, którym poprzednio się tu dostał. Pocałowałam go w policzek i chwilę później patrzyłam jak biegnie do swojego domu. Wtedy tata po cichu wszedł do pokoju.

- Myśleliśmy, że już śpisz  - powiedział troskliwie, lecz ze zdziwieniem w głosie.

- Nie mogłam zasnąć, ale właściwie to teraz chce mi się spać - uśmiechnęłam się, chociaż pewnie nic nie widział bo było ciemno. Delikatnie ucałował mnie w czoło i głośno odetchnął.

- Dobranoc mała - dodał i wyszedł. Jeszcze chwilę stałam na środku pokoju. Niedługo potem położyłam się do łóżka, długo rozmyślając o tych dużych dłoniach, które tak doskonale ogrzewały mnie w czasie spaceru.