Rozdział 8. I know it hurts.

03.1980r.
           Przez pół roku byłam z Hudsonem. Wszędzie chodziliśmy razem. Saul całował nieziemsko, ale często zachowywał się jak dzieciak. Lubił kiedy zakładałam spódniczkę i kiedy mógł się ze mną pokazać na imprezie. Czasem kłóciliśmy się o jakieś głupoty, ale po paru godzinach byliśmy już pogodzeni. Miałam z nim swój pierwszy raz i dość dobrze to wspominam. Saul potrafił być troskliwy, ale przez większość czasu wolał popisywać się przed kolegami.
           Było sobotnie popołudnie. Ktoś zapukał do moich drzwi, to był tata.

- Cześć, mała...- wszedł do środka, ale nie był tak wesoły jak zwykle. Już zaczynałam się domyślać o co mu chodzi. - Posłuchaj, wiesz, że ciągle się przeprowadzamy. Chciałbym tu zostać na zawsze, ale kiedyś i tak będzie trzeba ruszyć się gdzieś dalej, a ty wieczną uczennicą też nie będziesz... - przerwał i głęboko westchnął. Momentalnie miałam łzy w oczach.

- Jutro jedziemy do Denver - powiedział ze smutną miną i wyszedł.

***

           Chwilę po tym jak mój tata wyszedł z pokoju, przyszła Kate. Płakała razem ze mną, bo wiedziała, że nie będzie już mogła przyjeżdżać w weekendy. Zbyt duża odległość. Jednak najbardziej nie chciałam zostawiać Saula. W momencie kiedy się opanowałam, Kate zeszła na dół i otworzyła drzwi. Zobaczyła w nich samego Hudsona i bez słowa mocno go do siebie przytuliła.

- Co się dzieje? Coś z Michelle?! - zapytał przestraszony.

- Idź do niej, sama wszystko Ci wyjaśni - pokierowała go na górę.

- Można? - zapytał Saul i wszedł, nie czekając na odpowiedź. Siedziałam na fotelu wpatrując się w okno.

- Co się dzieje? Mała...nie płacz. Co się ...- nie zdążył skończyć, bo już go całowałam. Chciałam zapamiętać te usta na zawsze. Kiedy na chwilę się od niego oderwałam, popatrzyłam mu w oczy i łza spłynęła po moim policzku.

- Wyprowadzam się - powiedziałam łamiącym się głosem.

- Co? Ale... jak to? - zapytał z niedowierzaniem. W milczeniu patrzyliśmy sobie w oczy. Tyle myśli kłębiło się w głowie.
- Nie chcę stąd wyjeżdżać... - szepnęłam, kładąc dłoń na jego dłoni.
- Jeśli ciebie tu nie będzie to już nic mnie tu nie trzyma - powiedział stanowczo i złapał mnie za dłoń. Zauważyłam jak jego twarz się zmienia. Nie było już na niej widać smutku, a podekscytowanie. - Nie miałem powodu mówić ci o tym wcześniej, ale ze Stevenem już od jakiegoś czasu planowaliśmy wyjazd do Los Angeles - zamurowało mnie.
- Będę trzymać kciuki - powiedziałam pod nosem, starając się o niewielki uśmiech. Byłam nieco zdezorientowana.

- Też będę trzymał za ciebie kciuki - zaśmiał się, jednak dobrze wiedział, że nie jest mi do śmiechu. Nadszedł moment, w którym musieliśmy się rozstać. Żadne z nas tego nie chciało.

- Michelle, ja...- zaczął mówić, ale przyłożyłam mu palec do ust.

- Może gdybyśmy teraz się nie rozstali to coś by się między nami zepsuło? - chciałam wierzyć w te naiwne słowa. - Będę tęsknić - po policzku Saula spłynęła niewielka łza. Siedzieliśmy wtuleni w siebie przez jakąś godzinę i nie mięliśmy zamiaru się rozłączyć. Zadzwonił budzik, był ustawiony na 5:00. Saul zerwał się z łóżka.

- Odprowadzę cię - powiedziałam stanowczo.

- Jesteś cudowna - powiedział i przyssał się do moich ust. Było mi tak dobrze, że nie chciałam żeby ta chwila kiedykolwiek się kończyła. Niestety czas się kiedyś pożegnać. Wyszedł przez okno a ja zaraz po nim. Mocno złapał mnie za rękę. W ciszy szliśmy na wyznaczone miejsce. Tam czekał już Steven, on też jechał do L.A.

- Boję się o ciebie - szepnął Saul. Steven spokojnie siedział za kierownicą starego kabrioletu, starając się nie podsłuchiwać. - Kocham Cię, mała - pocałował mnie ostatni raz i przytulił tak mocno, jak tylko się mógł.

- A ja kocham ciebie...- pocałowałam go. Nie mogłam znieść myśli, że musimy się rozejść. Na koniec przytuliłam się jeszcze mocno do Stevena. Adler o mało mnie nie udusił.

- Trzymaj się, Michelle! - powiedział i wrócił do auta. Podeszłam ostatni raz do Saula i popatrzyłam mu głęboko w oczy, ten ostatni raz. Pocałował mnie i wsiadł do samochodu. Kilka sekund później patrzyłam jak jego loki znikają w oddali...

           Zaczęłam biec do domu. Nie wiedziałam, która jest godzina. Trzeba było przecież wcześniej wyjechać. Po kilku minutach zdyszana weszłam po rynnie do mojego pokoju. Poszłam do łazienki i odświeżona zabrałam moje rzeczy. Zamknęłam pokój i wyszłam, chciałam zapomnieć. Poszłam na dół z walizkami i podeszłam do Kate, ten ostatni uścisk zawsze jest najgorszy.

- Trzymaj się jakoś i zadzwoń kiedyś do starej Kate - uśmiechnęła się i łza spłynęła po jej policzku.

- Kiedyś się na pewno jeszcze zobaczymy! - powiedziałam - Do zobaczenia Kate! - dodałam, kiedy siedzieliśmy już w samochodzie.

           Znowu musiałam opuścić swoje miejsce i powitać nowe. Witaj, Denver.